xoves, 16 de maio de 2024

A FESTA DAS FLORES


"Este mes de maio
é o das flores,
cando os paxariños
ven aos seus amores"

 

     Na antiga Roma, este quinto mes do ano estaba dedicado a Maia, unha deusa que personificaba o crecemento da vexetación e dos animais, identificada con Bona Dea, a esposa de Fauno, aínda que mitoloxías máis arcaicas a fan filla deste deus, protector dos rabaños. Andando no tempo, para destronar do mes de maio a Maia, Flora e Bona Dea, a partir da Idade Media estendeuse o culto á Virxe María, tamén chamada, desde aquela, a flor das flores e ás nenas postas baixo a súa advocación “Fillas de María.”1

    En Arteixo a chamada “Festa das Flores” celébrase cada ano a última fin de semana do mes de maio e caracterízase, principalmente, por engalanar con alfombras florais as inmediacións da igrexa de Santiago de Arteixo para os actos relixiosos.

    Parece ser que este acontecemento ten a súa orixe no século XIX, unha tradición floral que dende aquela época sempre gozou de gran sona entre as xentes de toda a bisbarra, como así o demostra o seguinte artigo publicado en maio de 1906:

El alcalde de Arteijo rogó al gobernador que envíe el día 27 del actual á aquel punto una pareja do la Guardia civil para hacer guardar el orden en la solemnidad de las «Flores de Mayo» que se celebrará en aquella parroquial. No se confía por lo visto en que haya absoluta tranquilidad.”2

    As alfombras florais están relacionadas con “Las Hijas de María”, congregación que se encargou, dende os primeiros tempos da festa, da parte relixiosa das Flores, dedícandose durante todo o mes de maio á Virxe María. A principios do mes, a Virxe colocábase nun altar rodeada de moitas flores e, a partir de aí, todos os días despois da misa dedicábanlle oracións. 

 

Alfombra floral en Arteixo

   As “Fillas de María” eran todas mozas solteiras e lucían un estandarte de cor azul celeste cunha imaxe da Virxe no centro sostido cun pau en forma de cruz. Axudaban na composición de poesías e parodias aos nenos e ás nenas que celebraban a primeira comuñón o último domingo de maio. Ademais, tamén confeccionaban un mural de flores que poñía "Ave María", que colocaban na entrada da igrexa. Seica tamén facían os arcos de flores: a partir duns arcos de madeira, recubríanos de hedras e logo íanlle colocando as flores enriba.

   No día da celebración do sacramento da Comuñón, a rapazada participaba activamente nunha procesión que transcurría por un camiño cheo de arcos de flores. E non remataba aquí a colaboración dos máis pequenos xa que, despois da misa, subíanse a unhas mesas colocadas fronte a Virxe, onde recitaban as poesías que compuxeran coa axuda das “Fillas de María”, e representaban parodias nas que contaban o proceso da recollida das flores ou das ofrendas.

   É de destacar que cando morría unha das "Fillas de María" levaban o seu estandarte ao enterro. Encarnación González Mes, que finou na Baiuca aos 100 anos de idade en decembro de 1973, fora durante moitos anos presidenta das “Fillas de María” de Arteixo.

   Neses anos 60-70, época na que a fisionomía da capital municipal en pouco ou nada se parecía á actual, era cando se facían os bailes da festa das Flores no Balneario. Segundo un relato publicado no desaparecido Boletín Informativo Municipal por Carme, a de "Cóntame un conto", ese día elexíase "Mis Flor" entre as mozas da verbena. A súa coroación era cunha flor e un broche. E, para esta ocasión tan especial, viña como presentador un importante e coñecido locutor de radio. 

Festa das Flores de 1970

   Falade na casa, por favor, cos vosos pais e avós sobre aquelas Festas das Flores de antano. Xa me contaredes que mozas foron “Mis Flor” ou quenes eran aqueles locutores!

   Na actualidade os integrantes da Asociación Cultural Mariana son os encargados de realizar as alfombras florais da Festa das Flores, unha festa na que en cada edición hai concurso de maios, verbenas, talleres, libros, atraccións e outros eventos cos que Arteixo celebra a súa particular maneira de festexar o mes de maio!

 

Cartel da Festa das Flores do 2024

  Boas festas!

______________

1 Vid. Rosa Benigna Vizcaya & Francisco A. Vidal (2009): Dos fastos ós festexos. Dos antigos mitos á relixiosidade galega, Editorial Toxosoutos, Noia, pp. 105-106.

2 Vid. La Voz de Galicia, 17 de maio de 1906, p.2

luns, 13 de maio de 2024

AS CAPELAS DE UXES E A ORIXE DAS FESTAS NA HONRA DO ESPÍRITU SANTO

  Con motivo das Festas do Espíritu Santo que a veciñanza de Uxes, Souto, A Estación, Freán, As Roxiñas e A Zapateira celebra os días 16, 17 e 18 de maio, nas Crónicas de Arteixo desta semana aproveitamos a ocasión para elaborar un dos nosos pratos favoritos, unha receita cociñada cos ingredientes que máis gustan nesta bitácora: festa, tradición e historia.

  O ingrediente principal da receita de hoxe é a antiga capela do Espíritu Santo, da que tivemos coñecemento por información oral na zona de Uxes, ademais de verificar a súa existencia pola documentación e planos do século XVIII e XIX. 

 

Plano do ano 1864 na que podemos observar a situación da antiga capela do Espíritu Santo (Arquivo do Reino de Galicia)

   Esta pequena ermida estaba situada ao carón do Camiño Real da Coruña a Bergantiños que, naqueles tempos pretéritos, era un dos principais vieiros da bisbarra. Mesmo transitou por el o Padre Sarmiento, como así o describe este persoeiro na súa obra “Viaxe a Galicia de 1745” na que tamén fai referencia á ermida do Espíritu Santo. Segundo os lugares do seu percorrido, o camiño recibía diferentes denominacións: Camiño Vello, Camiño General, Camiño de Orro, Camiño dos Montañeses…

  Grazas aos estudos realizados por Ana Filgueiras Rey e Tomás Rodríguez Fernández para o Plan Director do Castro de Elviña, temos abondosa información sobre esta antiga capela. Trátase dun dos principais referentes míticos da zona. Situábase no Monte das Arcas, no antigo deslinde da parroquia de Orro (Culleredo), Elviña (A Coruña) e Morás (Arteixo) hoxe desprazado á zona onde están as instalacións do Campo de Golf da Zapateira. Era tamén o derrego do Couto de Vilaboa, pertencente ao Duque de Béjar, conde de Lemos, e a xurisdicción real. Verificamos a súa existencia tanto por información oral como polas fontes documentais consultadas (ano 1776) nas que ademais indícase a existencia dun marco situado no adro da capela, marco de deslinde das tres parroquias nomeadas anteriormente” 1.

    Dada a súa situación, nunha confluencia de camiños, umbral… e nas inmediacións do sector central da necrópole de túmulos funerarios prehistóricos, particularmente onde se ubicaban os túmulos de maiores dimensións, non descartamos a posibilidade de que a ermida ocupara un lugar cun culto anterior, sendo cristianizada co Espíritu Santo, advocación posterior ao Concilio de Trento2.

    “Hoxe en día a celebración do Espíritu Santo varía no tempo, ou como se di na zona O Espíritu Santo sube e baixa, porque nunca cae a festa no mesmo día, vai coa Pascua de Pentecostes que tarda sete semanas de unha a outra, así pode cadrar no mes de maio ou no mes de xuño3.

     Segundo documentación do ano 1751 sabemos que esta capela estaba construída en terreos da casa de Feáns pertencente á parroquia de San Vicenzo de Elviña, por tanto sería propiedade da devandita casa. Posteriormente, en virtude dun casamento entre familias pasaría a formar parte do patrimonio da denominada Casa do Río, posiblemente do lugar de Freán (Arteixo) de aí que hoxe en día estes terreos pertenzan á parroquia de Morás (Arteixo)”4.

    Parece ser que a antiga capela tiña unha romaxe á que acudía moita xente da montaña, levaban o xantar e despois da misa comían á sombra polos campos. Tamén tiña perto unha fonte, a Fonte do Espíritu Santo, á que acudían os ofrecidos para sandar andazos das pernas, brazos, etc. Hai unha lenda que di que nunha viaxe santoral ata Uxes, cando pararon para repousar nunha fonte, a súa auga fíxolles coller azos para proseguir, fonte que sería bautizada como a do Espíritu Santo. Ignacio Maceiras, veciño de Souto e membro da comisión de festas, recorda que “polo que me contou hai anos a xente maior da parroquia, a capela estaba por encima da nave abandonada que hai alí no monte. Moi cerquiña da capela estaba a fonte do Espíritu Santo, que tamén é o nome que recibe o monte que está por debaixo da urbanización Valle Sur, a Restreba5 do Espíritu Santo”. 

 

A antiga capela do Espíritu Santo estaba na zona que hoxe ocupa esta nave abandonada

    Por si todo isto fora pouco, segundo o testemuño de Ignacio Maceiras, nas inmediacións do lugar onde estaba a capela existen outros referentes míticos como A Fonte do Santo; o Porto da Trabe, onde nace o río da Trabe6, topónimo con claras resonancias míticas, curso de auga que descende polos polvoríns de Culleredo para ir dar á Acea de Ama xa no Burgo; e a Cancela do Espíritu Santo, topónimo que denota a hipotética existencia neste punto dunha cancela, real ou simbólica, indicando o umbral ou deslinde territorial que habería que atravesar.

    A información que nos foi proporcionada por varias personas do lugar de Uxes (Arteixo) coinciden en apuntar que A cancela do Espíritu Santo recibe este nome porque alí foi onde apareceu o Espíritu Santo, na finca que denominan de Montanar (Arteixo) no deslinde co monte de Arteaga (Culleredo). Na actualidade non quedan vestixios nin da cancela nin da capela, no seu lugar hai as ruínas de unha nave de tipo industrial que segundo parece tiña utilidade deportiva. Nas inmediacións do lugar foi erixida unha urbanización que leva o nome alusivo do Espíritu Santo”7.

    Tamén resultan de interese os datos que nos aportou para esta investigación Manolo García Castro, referente na defensa do patrimonio do Concello de Culleredo (nas RR.SS., Bregua Culleredo). “Estiven falando -contounos Manolo- con Pepe de Caián e díxome que cando era neno recorda que alí, na zona da capela, había unha pedra de cantería cun rebaixe tipo batente dunha porta e tella polo chan. Chamábase a Portela do Espíritu Santo e contoume que as mulleres presignábanse cando pasaban a súa altura. Poideron variar o antigo camiño coa construción da carretera. Pepe de Caián cre que desfixeron o que quedaba cando fixeron a pista”.

   Como curiosidade da zona da que estamos a falar, salientar que nas actas municipais da sesión do 6 de novembro de 1871 consta unha instancia de varios veciños da parroquia de Morás para que se establecera unha feira no lugar de Uxes, xunto á antiga capela do Espíritu Santo, “de toda clase de ganados que ya hubo antiguamente”8.

    Nos últimos tempos os terreos onde se asentaba a capela eran propiedade dunha casa grande de Uxes, coñecida como a de Montanar, que se reconvertiría en fábrica de xabón. Posteriormente será residencia de verán da familia Rivera, os fundadores da Estrella Galicia. Segundo as testemuñas dalgún veciño, a Capela do Espíritu Santo foise arruinando porque a familia dos de Montanar non eran moi católicos e tíñana descoidada, así foi derrubándose polo que houbo que trasladala a Uxes, tanto as pedras da capela do monte como as imaxes que tiña, entre elas a imaxe do Espíritu Santo vello. Desde aquela a capela do lugar de Uxes, antes dedicada a San Antonio, pasou a ser a nova capela do Espíritu Santo. Un home vello de Uxes comentounos que esta capela foi construída por canteiros de Vilaboa porque acordábase das obras seu avó, a máis que morrera un home que caera cando estaba traballando nela. Outra imaxe trasladada foi a de San Bartolomeu, que unha vez en Uxes foi roubada deixando ciscada a do Espíritu Santo quizais por considerala de pouco valor xa que é unha imaxe pequena. Segundo nos contou unha muller o seu avó e tres veciños máis mercaran a nova imaxe do Espíritu Santo porque lles tocara a lotería. Sobre isto hai certa desconformidade xa que a imaxe do Espíritu Santo vello hai poucos anos que foi relegada á sancristía mentres que a nova colocouse na fachada: “Pero que puxeran aos dous xuntos que peghar non se pegharían”. A imaxe “… pesa moitísimo, e cando alghún ano disque non chovía, xa había moito tempo que non chovía e facía falta que chovera levárono a Morás, levárono á parroquial e tuvo que quedar alí dous días que non parou de chover”. (Muller de Uxes de 71 anos)”9.

    Deixamos tamén aquí o testemuño de Carlos Villar, que nos contou que "a capela de San Bartolomé e San Sebastián era outra capela situada na zona de Uxes. A que agora é a do Espíritu Santo, na súa fundación tiña advocación a San Antonio. Na parroquia de San Estebán de Morás existían máis capelas". A situación na que estaba a capela de San Bartolomeu tena localizada Manolo García Castro, que tamén nos dixo que encontrara unha posible base dun cruceiro "do outro lado da carretera, no monte do cruceiro".

  Sobre a antiga capela do Espíritu Santo, a día de hoxe en Uxes aínda se poden ver restos deste pequeno templo nalgunha das casas do lugar, caso da escultura pétrea dunha pomba, que disque representa á pomba do Espíritu Santo. Na procura de información sobre este tesouriño, do que inicialmente nos falara o amigo Carlos de Morás, Manolo García Castro e un servidor conversamos con Fernando Fraga Alvarellos diante do seu domicilio de Uxes, lugar no que se conserva a devandita pomba. Fernando contounos que “os vellos dicían que as pedras desta casa viñeran da capela vella; cando era neno acordo que había máis pedras traballadas, unha delas parecía que tiña os dedos dunha man.”

 

Pomba que estaba na antiga capela e que supostamente representa ao Espíritu Santo. Podémola ver  na fachada dunha casa de Uxes

    Dende a desaparición da antiga capela ata a actualidade, tanto o seu pasado coma a orixe das festas na honra do Espíritu Santo só sobreviven nas faladurías e nas lembranzas dos maiores do lugar, nos contos que se foron transmitindo de xeración en xeración.

   Segundo as informacións de Santiago Sande Mañana, cando a capela nova mudou a advocación de San Antonio pola do Espíritu Santo, dende os primeiros anos comezou a facerse unha romaría na Pascua de Pentecostés, celebración que duraba todo o día do luns e na que as mañáns dedicábanse á misa, as tardes ao xantar e á merenda, e as noites á festa. Seica acudía moita xente de Culleredo, da Coruña, de Arteixo e, coa chegada do tren nos anos corenta, tamén se achegaban numerosas persoas de Meirama, Cerceda e Boedo.

    Santiago Sande conta que na década dos sesenta baixaría o número de afluencia. “As datas da festa trocáronse para a fin de semana e a romaría comezou a morrer como tal, manténdose a verbena e, por suposto, a misa de honra. Din que a culpa foi do cura da parroquia das Encrobas, en Meirama, porque alí tamén puxeron unha imaxe do Santo e quedaba máis preto para moita xente. A finais dos 60 tentouse recuperar a tradición dos primeiros anos, mais non chamou a atención da xente”. 

 

Panorámica da capela nova do Espíritu Santo

    Diversas comisións seguiron coas festas e, posteriormente, a Asociación de Veciños sería a encargada de organizala. Aló, no tempo, ficaron os vellos costumes coma ficaron as grandes extensións de campos. Mais aínda queda xente para lembrarnos como eran as cousas, ou as dúas imaxes que se conservan na capela: a máis nova, mercada no seu momento, e a orixinal, con Xesús sostendo na man esquerda unha cruz e coa man dereita alzada, coa pomba que simboliza ao Espíritu Santo enriba da súa cabeza.

   O recordo do pobo é o recordo da honra dunha festa. A festa mudou pero mantense viva grazas á xente que cada ano organiza as festas na honra do Espíritu Santo de Uxes. Aí vai o cartaz das que se organizan neste 2024:

 

  Vémonos alí!


FONTES:

 

BLANCO REY, MANUEL (1998): Alcaldes de Arteixo (1836-1998), Concello de Arteixo, páx. 44.

FILGUEIRAS REY, ANA/ RODRÍGUEZ FERNÁNDEZ, TOMÁS. Estudio Antropolóxico na Área do Xacemento Castrexo de Elviña, A Coruña. Programa Elviña. Estudios Plan Director. Estudios/Informes III: Estudios de los Planes de Investicación. LAFC/GIArPa,IIT, USC. Plan Director del Castro de Elviña, 2000


____________

1 FILGUEIRAS REY, ANA/ RODRÍGUEZ FERNÁNDEZ, TOMÁS. Estudio Antropolóxico na Área do Xacemento Castrexo de Elviña, A Coruña. Programa Elviña. Estudios Plan Director. Estudios/Informes III: Estudios de los Planes de Investicación. LAFC/GIArPa,IIT, USC. Plan Director del Castro de Elviña, 2000. Páx. 269-270

2 O Concilio de Trento foi un concilio ecuménico da igrexa católica desenvolvido en periodos discontinuos durante vintecinco sesións entre os anos 1545 e 1563.

3 FILGUEIRAS REY, ANA/ RODRÍGUEZ FERNÁNDEZ, TOMÁS. Estudio Antropolóxico na Área do Xacemento Castrexo de Elviña, A Coruña. Programa Elviña. Estudios Plan Director. Estudios/Informes III: Estudios de los Planes de Investicación. LAFC/GIArPa,IIT, USC. Plan Director del Castro de Elviña, 2000. Páx. 269-270

4 Ibídem.

5 Terreo que queda cuberto de canas de cereal despois da sega.

6No propio nacemento do Río da Trabe estaba A Pedra Furada, unha rocha situada na marxe dereita deste río que actuaba como deslinde de tres concellos e cinco parroquias, Morás, Orro, Culleredo, Rutis e Elviña, tamén parece que se lle coñece hoxe en día como Alto de Cruceiro”. FILGUEIRAS REY, ANA/ RODRÍGUEZ FERNÁNDEZ, TOMÁS. Estudio Antropolóxico na Área do Xacemento Castrexo de Elviña, A Coruña. Programa Elviña. Estudios Plan Director. Estudios/Informes III: Estudios de los Planes de Investicación. LAFC/GIArPa,IIT, USC. Plan Director del Castro de Elviña, 2000. Páx. 269-270.

7 Ibídem.

8 BLANCO REY, MANUEL (1998): Alcaldes de Arteixo (1836-1998), Concello de Arteixo, páx. 44.

9 FILGUEIRAS REY, ANA/ RODRÍGUEZ FERNÁNDEZ, TOMÁS. Estudio Antropolóxico na Área do Xacemento Castrexo de Elviña, A Coruña. Programa Elviña. Estudios Plan Director. Estudios/Informes III: Estudios de los Planes de Investicación. LAFC/GIArPa,IIT, USC. Plan Director del Castro de Elviña, 2000. Páx. 269-270.

mércores, 8 de maio de 2024

OS PRIMEIROS PASOS DA CONCELLERÍA DE CULTURA E O 25º ANIVERSARIO DO CENTRO CÍVICO CULTURAL DE ARTEIXO

    É evidente que o Arteixo de hoxe pouco ou nada ten que ver co Arteixo de antano, cando o noso municipio era unha contorna absolutamente rural, no que o agro estaba na base dunha economía de subsistencia e os nosos avós e avoas enchían, cos produtos das súas colleitas, as despensas da cidade da Coruña. 

   Mais aquela contorna, da que só se lembraban algunhas persoas doutros puntos de Galicia cando querían aliviar as dores de reuma coas augas medicinais do Balneario, ía sufrir unha metamorfose total a partir dos anos sesenta do século pasado, unha transformación motivada en gran medida pola creación da refinería de Meicende e do Polígono Industrial de Sabón, asentamentos industriais que contribuirían a que paulatinamente fora desaparecendo aquel xeito de vida familiar que xiraba arredor da lareira e no que os oficios tradicionais (muiñeiros, ferreiros, zoqueiros…) gardaban relación directa coas necesidades da vida no agro daqueles tempos.

   A construción da refinería e do Polígono Industrial ía significar un gran desenvolvemento económico para Arteixo, planeándose nos seus terreos grandes proxectos empresariais que hoxe son coñecidos como primeiras marcas mundiais.

    Coa chegada da industria, o municipio foi modificando a súa fisionomía e, obviamente, a súa poboación, que medrou considerablemente en pouco tempo, pasando dos 10.887 habitantes censados en 1960 aos 16.678 de 1986.

 

Panorámica dos anos 80 da vila de Arteixo

  Ante aquel gran crecemento demográfico a partir da década dos setenta a administración foi, moi devagar, dotando de servizos ao municipio e construiuse unha nova Casa do Concello (inaugurada en 1974), o colexio Carrero Blanco (1974), o colexio de Galán (1981), o Instituto de Educación Secundaria (1983), o Centro de Formación Profesional (1983), o Pavillón Polideportivo Municipal (1990) ou, entre outras obras, o Centro de Saúde (1992).

   A nivel cultural, que é o tema que nos ocupa hoxe, o Concello careceu de infraestructuras e locais para os quefaceres culturais ata 1989. En febreiro dese ano foi cando abriu as súas portas a Biblioteca Municipal no primeiro andar do Edificio de Servizos Múltiples. Dous anos máis tarde íase dotar unha superficie útil de 100 m² a unha recén creada Concellería de Cultura no terceiro andar do devandito Edificio de Servizos Múltiples, espazo compartido cos departamentos de Deportes e Educación. Nesa época, na que unha persoa con contrato de seis meses realizaba os traballos de animación, no resto das parroquias non existía instalación algunha, polo que os actos culturais realizábanse nas escolas unitarias ou nos escasos locais das asociacións. Aqueles eran tempos nos que todo estaba por facer e aínda quedaba moita pedra que picar!

 

Imaxe actual do Edificio de Servizos Múltiples

   En 1992, ano da creación do Certame de Narracións Breves Manuel Murguía, contratouse un equipo de tres persoas de xeito temporal que, ademais de organizar o arquivo das dependencias de cultura, desenvolveron un amplo programa de actividades.

  Ao ano seguinte procedeuse por convocatoria pública á contratación da animadora sociocultural, Sonia Iglesias Recarey, e do responsable da Radio Municipal, Franki Lafuente Lafuente, proporcionándolle así certa estabilidade ao traballo de dúas dependencias importantes da Concellería de Cultura, e que viña a completar o realizado dende a Biblioteca Municipal. Deste ano hai que saliantar tamén a ampliación das actividades desenvolvidas, a instauración dunha convocatoria pública de subvencións destinadas ao fomento da cultura, a ampliación do número de locais dispoñibles coa posibilidade de utilización dos preescolares da Baiuca e de Candame e a coordinación e apoio prestado as actividades polas asociacións locais: Enterro do Entroido en Souto (Comisión do Entroido), o Día da Muiñeira (Xiradela), Encontro Folclórico en Uxes (Queiroa), etc.

 

Edificio onde estaban os preescolares da Baiuca

    O 27 de abril de 1994, con motivo da inauguración da Axencia de Lectura de Meicende1 nun local do colexio San Xosé Obreiro, nunha conversa na que participaron o alcalde, Frutos Martínez Saavedra; o concelleiro de Cultura, José Manuel Piñeiro Balay, a animadora sociocultural, Sonia Iglesias Recarey; e o escritor e mestre de Filoloxía Galega arteixán Henrique Rabuñal Corgo, plantexouselle ao Director Xeral de Cultura, Antón Pulido Novoa, a necesidade de creación dunha Casa da Cultura no noso municipio. Pódese dicir que nesta xuntanza naceu o xerme do que andando no tempo sería o Centro Cívico Cultural.

    Mais sigamos repasando esta pequena historia da Concellería de Cultura, un departamento que en 1994 empezou a publicar o “Boletín Informativo Municipal”, que viña a servir de canle de comunicación entre o Concello e a cidadanía. O B.I.M. foi unha importante iniciativa que se mantivo durante varios anos cunha tirada mensual de 800 números. Sería innumerable citar a todas as persoas que colaboraron coas súas aportacións (contos, lendas, tradición oral, etc.) tanto no Boletín como na Radio Municipal. Aproveitamos esta ocasión para expresar a nosa enorme gratitude a toda esta xente que traballou nestes dous medios polo ben da cultura do municipio. Un anaquiño destas Crónicas de Arteixo é voso!

    Arteixo seguía medrando (18.688 habitantes en 1994 e 20.074 habitantes en 1995) e tamén crecían o número de asociacións que se constituían e que poñían de manifesto a continua vertebración do tecido social do municipio.

    O 15 de febreiro de 1995 o alcalde Frutos Martínez e Henrique Rabuñal mantiveron unha entrevista co Conselleiro de Cultura da Xunta de Galicia na que se lle fixo entrega dunha carta onde se demandaba apoio para a construción da Casa da Cultura de Arteixo, e se comprometían a remitir sinaturas da poboación con esta demanda. Tres meses despois, o 13 de maio de 1995, con motivo da entrega do premio do Certame Manuel Murguía, expúxoselle á Delegada Provincial de Cultura esta necesidade e obtívose un compromiso verbal de apoiar esta iniciativa.

    O 17 de outubro de 1995 remitíronse máis de 1.000 sinaturas ao Conselleiro de Cultura xunto cunha carta de Henrique Rabuñal Corgo, en representación de todas as persoas e colectivos que asinaron e que se adhiron a este escrito, na que se poñía de manifesto as demandas para a construción da desexada Casa da Cultura... “que veña no seu caso substituir ou acompañar o vetusto e inadecuado Edificio de Servicios Múltiples que xa acolle no seu seo a diversas seccións do concello (Servicios Sociais, Animación Sociocultural) ademais da Radio Municipal, un Salón de Exposicións, unha aula para adultos e a Biblioteca Central do Concello. Non é só que ese edificio está saturado senón que as crecentes e complexas necesidades do concello están pedindo aos gritos un novo edificio, moderno e polivalente, pensando xa máis no século XXI, o do ocio e a cultura, e que debera ser ideado xenerosamente, equipado con salas multiusos onde o teatro, a música, as conferencias e os actos solemnes puidesen ter digna cabida como acontece noutros concellos menos poboados e con menos acción popular pero con maiores dotacións2”.

    O proxecto lévase á Comisión Informativa de Xuventude, Deportes, Educación e Cultura celebrada no Salón de Sesións da casa consistorial o 22 de novembro de 1995. Na devandita Comisión os alí presentes aproban por unanimidade dar, a medio plazo e dentro desa lexislatura, os pasos necesarios para o comezo do proceso administrativo que levara a bo termo a construción da tan demandada Casa da Cultura en Arteixo.

    Oito días máis tarde, o 30 de novembro de 1995, dase conta do ditame da Comisión no Pleno Ordinario, onde o concelleiro José Luis Vázquez Martínez xa sinala como posible localización da futura Casa da Cultura o sitio nomeado “Fonte ferruxinosa da zona do Balneario”, moi preto do antigo cuartel da garda civil, xa que este lugar figuraba como de dotacións na nova normativa urbanística. Logo das oportunas intervencións dos voceiros dos grupos, a Presidencia somete a votación o ditame da Comisión Informativa, que resultada aprobado por unanimidade facultando á alcaldía ao obxecto de que realice as xestións necesarias para levar a cabo a Casa da Cultura. E en vista do resultado da votación, a Presidencia proclama aprobado o acordo.

    Ao tempo que se daban os oportunos pasos para a construción do edificio do que estamos a falar, no ano 1995, na progresiva mellora dos servizos da Concellería de Cultura, acondicionouse un espazo do 3º andar do Edificio de Servicios Múltiples para instalar a oficina de cultura, dotándoa de mobiliario e equipo informático. Isto ía supoñer unha importante mellora na calidade do traballo desenvolvido a nivel administrativo así como na atención ao público. Dende aquel entón ían traballar nestas dependencias a animadora sociocultural permanentemente e, ocasionalmente, algún auxiliar facendo labores de apoio. Neste 1995 tamén se crea o Conservatorio de Música, que comezou a impartir o primeiro curso de estudos musicais nas instalacións do colexio Carrero Blanco, hoxe CEIP Ponte dos Brozos.

    En todos estos anos a Concellería de Cultura foise facendo cunha mínima infraestructura para o desenvolvemento dos actos: traxes e carrozas para Reis e materiais para o acondicionamento de distintos locais para ser utilizados como salas de exposicións nos baixos do Edificio de Servicios Múltiples, en Preescolar da Baiuca e de Candame ou no terceiro andar do Edificio de Servicios Múltiples.

   Así mesmo a programación cultural vaise instaurando e afianzando cun calendario estable de actividades cíclicas coa súa propia denominación, que naquela altura servía de referencia para toda a poboación (Mes do Libro, Maio Cultural, O Nadal Contigo…) sen esquecer nunca a programación realizada ao abeiro de celebracións, necesidades ou demandas máis imprevisibles ou axeitadas. Tampouco nos esquecemos do Certame de Narracións Breves Manuel Murguía, que hoxe é un verdadeiro referente dos concursos literarios que se celebran en Galicia. Rememorando aqueles primeiros tempos da Concellería de Cultura, Sonia Iglesias, a técnica deste departamento, contounos algunha anécdota daquela época. “Tíñame que levantar da única mesa de traballo cando aparecía o responsable de Deportes e compartir con él a máquina de escribir e as poucas estanterías das que dispoñiamos para realizar o traballo administrativo, que cada vez ía burocratizándose máis. Case todos os anos había que pintar e acondicionar a entrada do Edificio de Servizos Múltiples e remover as instalacións da biblioteca, para de este modo realizar unha entrega do Premio Murguía honrosa e á altura que se merecía un Concello como o de Arteixo. Tamén, para a primeira exposición de certo nivel que nos concedía a Deputación da Coruña, tivemos que instalar ás presas un mínimo sistema para colgar os cadros nas paredes do Salón de Plenos da Casa do Concello. Calquera actividade precisaba dun triple esforzo para executala, ao adoecer das dotacións técnicas e os espazos axeitados. Neste sentido nunca esquecerei cando saltou o cadro eléctrico do ximnasio do CEIP Ponte dos Brozos cos decibelios da obra rock de Manquiña; ese sí foi un auténtico horror show !”.

   Era evidente que Arteixo necesitaba coa máxima urxencia a demandada Casa da Cultura para o desenvolvemento cultural do municipio. Tras varias xuntanzas entre representantes da administración local e da autonómica, o 2 de xullo de 1997 os Conselleiros de Sanidade e Servizos Sociais, José María Hernández Cochón, e de Cultura e Comunicación Social, Jesús Pérez Varela, e o alcalde de Arteixo, Manuel Pose Miñones, asinaban en Santiago de Compostela un convenio de cooperación entre o Concello de Arteixo e as nomeadas Consellerías da Xunta de Galicia, e tamén a Consellería de Familia, Promoción do Emprego, Muller e Xuventude. Coa sinatura deste convenio dábase, ao fin, luz verde á construción da obra nomeada “Centro Multiusos nas marxes do río” suscrita polo director da mesma, o arquitecto José Antonio Franco Taboada, en favor do contratista adxudicatario, a empresa Ferrovial. O custe das obras de realización deste edificio foi de 164 millóns de pesetas e sería financiado na súa totalidade polas tres consellerías da Xunta de Galicia nomeadas anteriormente.

 

Imaxe do ano 1998 das obras de edificación do Centro Cívico Social de Arteixo

   Tras case dous anos de execución da obra e ante a inminente inauguración da popularmente coñecida naquel momento “Casa da Cultura”, construída administrativamente baixo a denominación de “Centro Multiusos” por estar implicadas no seu financiamento tres consellerías diferentes, a Concellería de Cultura do Concello de Arteixo propón adxudicarlle unha nova denominación con personalidade propia: Centro Cívico Cultural 'Manuel Murguía'. A proposta, que se ía levar a Comisión Informativa para o seu ditame, non frutificaría e, finalmente, optouse pola denominación máis simple de Centro Cívico Cultural de Arteixo.

    Tal día coma hoxe, o 8 de maio de 1999, hai exactamente 25 anos, o pobo de Arteixo vía cumprida unha das súas máis grandes aspiracións ao inaugurarse o edificio no que ao fin podían desenvolverse todas aquelas actividades que ata aquel momento non tiñan un espazo propio ou para as que se adoecía das condicións técnicas necesarias. O acto contou, entre outras autoridades, coa presenza do ministro de Sanidade e Consumo, José Manuel Romay Beccaría; o conselleiro de Sanidade, José María Hernández Cochón, e do alcalde Manuel Pose Miñones.

   No novo Centro Cívico Cultural, de máis de 2.000 metros cadrados útiles, os veciños e as veciñas de Arteixo dispoñen dende aquel día da Biblioteca Central 'Henrique Rabuñal', da Escola Municipal de Música de Arteixo (EMMA) con varias salas insonorizadas para música, dunha sala de ensaios para danza, dunha sala de exposicións e unha sala de usos múltiples. Unha sala de xuntas, as oficinas administrativas do Departamento de Cultura e unha cafetería completan os servizos ofrecidos polo centro, sen esquecer, por suposto, o auditorio dotado con 300 butacas, un amplo escenario, e todos os medios técnicos necesarios para o teatro, o cine, os concertos, certames ou calquera outra actividade de amplo alcance que sexa organizada tanto polo Concello coma polos colectivos do noso tecido social.

 

Imaxe do ano 2003 na que podemos observar o Centro Cívico Cultural e, á esquerda, a esplanada na que se ía construír a igrexa nova

     Dende aquel 8 de maio de 1999 a Concellería de Cultura ten a súa sede no Centro Cívico Cultural de Arteixo. Este servizo, capitaneado pola técnica Sonia Iglesias e integrado tamén pola animadora cultural Lita Bello, e por Eva Sande e David Vizoso como persoal administrativo, encárgase da programación cultural municipal para procurar o enriquecemento cultural da cidadanía e para preservar os festexos tradicionais do pobo. Recordar tamén a todas as persoas que traballaron de xeito eventual neste departamento ao longo de todos estos anos e, por suposto, a Xosé Francisco Lafuente Sande, 'Pacucho'; Moisés Rey Martínez; José Manuel Piñeiro Balay; José Luis Vázquez Martínez; Isabel Vila Vilas; Juan Antonio Mouzo Grille; José Andrés Gayoso Naya; Celina Varela Suárez; e a Ana María Bello Vázquez, que foron os/as concelleiros/as que estiveron á fronte desta concellería dende a súa creación nos anos noventa. A concelleira de Cultura actual é María Dolores Dubra López.

 

Panorámica actual do Centro Cívico Cultural de Arteixo

    Hai uns meses, o día 30 de novembro de 2023, o Pleno da corporación aprobou, por unanimidade, nomear ao Centro Cívico Cultural de Arteixo como Centro Cívico Cultural de Arteixo 'Manuel Murguía', o lugar de referencia e o máis identificado co movemento cultural e co eido literario galego do municipio. Co gallo dos 25 anos dende a súa inauguración o 8 de maio de 1999, a fachada do edificio será rotulada co nome do Patriarca das Letras que se descubrirá con motivo da Gala de Entrega de Premios do Certame Manuel Murguía.

Moitos parabéns por estos 25 anos de vida!


______________

1 A Axencia de lectura de Meicende hoxe é a Biblioteca 'Antón Castro', que este ano celebra as súas tres décadas de operatividade. Comenzou a funcionar en abril de 1994 nunha aula do colexio San Xosé Obreiro, antes de trasladarse ao actual centro social da localidade.

2 Henrique Rabuñal. Concellería de Cultura. S.I.R./95. Informe das xestións realizadas para a consecución dunha Casa da Cultura no Concello de Arteixo. 9 de novembro de 1995.