O "BODEGÓN NÚÑEZ"

    A vida de Emilio Núñez e de Gloria Rodríguez é o reflexo dunha época, dun tempo no que miles e miles de galegos e galegas víronse na obriga de facer a maleta da emigración na procura das oportunidades que non tiñan na súa terra. 

Gloria e Emilio o día do seu casamento

  A súa historia principia nos anos cincuenta do século pasado na comarca de Valdeorras, terra da que eran naturais. Emilio, veciño da pequena aldea de Vilar de Xeos, pertencente á parroquia de Quereño (Concello de Rubiá), e Gloria, que nacera en Valencia do Sil, na parroquia do Concello de Vilamartín de Valdeorras, casarían naquela altura, tempos nos que nacería Manolo, o seu único fillo, que viría ao mundo en novembro de 1955.

    As dificultades económicas para manter á súa familia, conducirían a Emilio, que ata aquel entón traballara nunha fábrica de carburos e na Renfe facendo raís para os trens, a emigrar en 1960 a unha Alemaña moi necesitada de man de obra, e alí, en Munich, empezaría a gañarse a vida sendo operario do mantemento da rede ferroviaria. Un ano máis tarde, en 1961, despois que que o seu home lle atopara emprego, Gloria tamén emigraría ao país teutón para traballar na lavandería dun hospital da cidade alemá, deixando ao seu fillo Manolo no Barco de Valdeorras con Amparo, a nai de Emilio.

Inicio das obras do edificio que o matrimonio construiu en Arteixo

   O matrimonio botaría en Munich ata principios de 1966, que foi cando dicidiron que xa aforraran dabondo para empezar unha nova vida en España. Emilio, ao principio, tiña idea de comprar un piso en Madrid e buscar traballo alí, mais a súa muller non estaba pola labor, xa que non quería ir de criada de ninguén!

   Despois de desbotar a posibilidade madrileña, pensaron en varios lugares da provincia da Coruña para establecerse, onde catro irmáns de Gloria tiñan adega en Arzúa, Cecebre, Cambre e Paiosaco. Mais eles optarían finalmente por Arteixo. Sabían que no municipio arteixán non tardaría en construirse o Polígono Industrial de Sabón e, por tal motivo, pensaban que non lles había de faltar clientela para o “Bodegón Núñez”, o negocio que tiñan en mente montar no baixo do edificio que, cos aforros de Alemaña e cun préstamo da recén inaugurada sucursal da Caixa de Aforros da Avenida do Balneario, empezarían a contruír na actual rúa Ría de Foz.

Gloria na entrada do negocio

    No tempo que duraron as obras o matrimonio e o seu fillo Manolo, que naquela hora xa era un rapazote de 12 anos, viven de aluguer en Meicende ata que ao fin, o Día das Flores de 1967, abren ao público o “Bodegón Núñez”, un negocio que pola semana facía boa caixa grazas aos obreiros que traballaban no Polígono e co viño que Emilio repartía polas casas, reparto que ao principio facía nunha carretilla. Os sábados e domingos, os que lles daban un peso a gañar era a xuventude que naquela hora paraba na sala de festas Eva e tamén no Cine Real, ao que tamén acudía Manolo mais, nos descansos, entre proxección e proxección, o rapaz tiña que ir á adega de seus pais a botar unha man facendo bocadillos.

Manolo, anos 70-80

    Van pasando os anos e o negocio segue funcionando ben. Mentres que Gloria atende á numerosa clientela, o seu home Emilio dedícase a andar na ruta comercial, percorrendo na súa furgoneta as malas estradas dos setenta, facendo novos clientes e servindo os pedidos do viño que traballaban: tinto de Valdeorras e da Rúa de Petín, ribeiro blanco de Ourense e clarete de Cacabelos. Aqueles son tempos nos que o seu fillo Manolo, a parte de axudar no “bodegón”, tamén empezaría a traballar nunha das empresas do Polígono de Sabón, en Oxigalicia, donde estaría empregado desde 1974 ata 1978.

   Dous anos máis tarde, en 1980, Emilio sufriría un grave accidente de circulación na súa furgoneta cando se dirixía a Ourense a buscar viño, un Emilio que sería hospitalizado en Ponferrada e posteriormente trasladado á cidade sanitaria da Coruña, onde estaría ingresado certo tempo. Unhas semanas despois de recibir a alta, cando xa comezaba a recuperarse no seu domicilio das feridas e do gran sobresalto sufrido no accidente, o pobre empezouse a encontrar mal e, horas despois, falecía no Modelo con tan só 49 anos por mor dalgunhas secuelas que lle quedaran do sinistro.

   Superar a súa perda non foi doado, mais a Gloria e ao seu fillo Manolo non lles quedara outra que tomar as rendas do negocio e, entre os dous, serían quen de sacar adiante o “Bodegón Núñez” que, ao longo dos oitenta, seguiría contando con numerosa clientela, a pesar de que naquela hora xa levaban algún tempo pechados tanto o cine Real como a sala de festas Eva.

Emilio (dereita), xogando ao tute no bodegón cun cliente

   En 1988 Manolo casa con Mari Luz Ares, unha muller loitadora nai de dous fillos de relacións anteriores: Toni e Arantxa, irmá de quen escribe. Dous anos máis tarde, en 1990, Gloria xubílase e, a partir de aí, Manolo, que aínda hoxe é coñecido como “Manolo o do Bodegón”, dedicaríase a andar no reparto mentres que Mari Luz atendía a adega coa axuda, de cando en vez, dos seus fillos.

   A finais, dos noventa, en 1999, deciden trasladar o “Bodegón” para o local que tiñan ao lado, tamén da súa propiedade e que, ata aquel entón, era o lugar no que estaban os depósitos do viño e onde se limpaban. O motivo do cambio foi que o local orixinal, o que abriran Emilio e Gloria ao pouco de vir da emigración, sería reformado para o aluguer da Carnicería Agustín e Santiago, actualmente Carnicería Pepe.

Imaxe antiga do "Bodegón Núñez"

   Estamos xa no século XXI. No 2002 Mari Luz enferma de gravidade, polo que Manolo decide pechar o “Bodegón” xa que os fillos da súa muller naquel intre tiñan traballo e non se animaron a entrar no mundo da hostalería. A adega alugaríase un par de veces, mais xa nunca chegaría a ser o “Bodegón Núñez” de antano, o “Bodegón Núñez” que fora testemuña do crecemento da vila de Arteixo e que así, como quen non quere a cousa, permanecera aberto case catro décadas e, finalmente, decidiron alugarlle o baixo a Jose Rozamontes, o fillo de Rozas, quen non tardaría en abrir alí a pastelería APTC.

   A Manolo quedaríalle unha espiña clavada, unha pena moi grande de non continuar co negocio, aínda que iso si, nunca perdería a esperanza de volver a abrir en Arteixo unha adega.

Mais un momentiño!

Atención!

Redobles de tambor, por favor!

  O soño de Manolo vaise cumprir pois, nos vindeiros meses, abrirá con Arantxa, a filla da súa defunta muller Mari Luz, nun baixo que da á parte posterior do primeiro “Bodegón Núñez”, na rúa Ría de Betanzos, a adega “A Cova”, nome co que Manolo quixo homenaxear a súa terra de nacemento, lembrando as covas, un dos elementos etnográficos máis representativos da comarca de Valdeorras.

   Estos lugares, excavados baixo a terra, no pasado utilizábanse para gardar o viño das altas temperaturas do verán. Na actualidade, algunhas covas de Valdeorras seguen tendo este cometido e, á vez, convertéronse en lugares nos que os seus propietarios celebran festas cos seus familiares e amigos. Nós en Arteixo, non tardaremos en ter a nosa “Cova” particular!

  Arantxa, Manolo; Manolo, Arantxa: agardamos data de inauguración!