VICENTE CASTRO GONZÁLEZ

Alguén dixo que o facerse vellos é tan doloroso como irremediable. Que a xerontoloxía, a mellora alimentaria e o novo nivel de vida axuda a que vivamos máis anos e a que haxa en cada censo unha cifra maior de anciáns. En España hai xa máis de dous millóns e medio de persoas maiores de 65 anos e dise que imos camiño de pasar do tipo de "pobo mozo" ao de "pobo vello", equiparándonos con Francia ou Inglaterra. Isto carrexa problemas, mais non é este o lugar para consideralos.

Hoxe permitímonos tales disquisicións en función de unha noticia: Na comarca de Bergantiños -posiblemente a máis ampla e, sen dúbida, unha das máis fértiles da provincia da Coruña- viven os avós da devandita provincia. Concretamente na localidade de Arteixo ven discorrer os seus días -moitos días xa- dona Encarnación González Mes, máis que centenaria, e don Vicente Castro González, a punto de selo. Ambos merecen -a verdade, meréceno todo- unha entrevista.

 

Vicente Castro (El Ideal Gallego, 21.11.1973)

O avó do pobo

 

Don Vicente Castro González é un encantador, amenísimo e bo conversador, anciá que de aquí a pouco convertirase en centenario, se Deus o permite. E oxalá que así sexa. É o pai do noso querido corresponsal en Arteixo, don Vicente Castro Rumbo. O bo ancián dixo: "Se entrevistades a avoa, aquí está o avó, que son eu".

 

-Pois fale vostede estupendo avó...

-Fun legoeiro durante 36 anos. Non, non me pregunte, que eu xa lle digo todo. Vexo, oio, ando e entendo á perfección. Teño unha memoria que xa quixera vostede, fillo... Agora luzo sombreiro, porque a gorra non me protexe do sol.

 

Os gustos de don Vicente

 

-Pois xa que o di vostede todo, avó...

-Claro que si. Gústame a "tele", as corridas de touros. Son seareiro do Penouqueira Clube de Fútbol, de Arteixo. O ter noventa e todos os anos non me fai esquecer a afección. ¿Si coñezo a Arsenio? ¡Claro!, si seu pai foi case da miña quinta... O chaval é un bo adestrador. son de aquí. Eu, entre a "tele" e a radio, estou ao día. Gústame moito comer touciño. Cando era legoeiro, había que anotar todos os coches que pasaban. Agora é máis doado.

-¿A súa familia, don Vicente?

-Tiven 13 fillos, 4 netos e 5 bisnetos. Agora a vida é máis doada. Eu fumo moito, pero negro. Xogo a partida de tute e gáñolle aos "chavales" de setenta anos. E tomo whisky...home, anímese e traiame unha botelliña...

-¿Sabe vostede de política?

-Eu sonlle de dereitas. E vou a misa. Cando vivía a miña muller iamos os dous cos nosos trece fillos, camiño da igrexa. E "atrancábamos" a rúa. Eu bailei coa miña dona a muiñeira como ninguén. Un día gañamos 30 pesos nun concurso. Asistiamos a todas as romerías. Mire, que eu tamén me levo moi ben co párroco.

 

En Infantería

 

-¿Qué recorda da súa vida militar?

-Estiven destacado en Lugo con outros 18.000 homes, agardando acudir a Melilla pero arranxouse aquel "cacao". Eu servín na Coruña, en Infantería, rexemento de Isabel la Católica. Paseino moi ben, ¿noivas?, tiven dúas antes de casarme, claro.

-Dixéronme que estivo vostede en América...

-Dez anos, chaval. En Uruguai, Cuba e Arxentina. ¿Cuba? recordo a manigua de Maceo. ¿Uruguai?, tomei mate e pelexei cos gauchos. ¿Arxentina? Si ata escoitei a Gardel... Eu son un enamorado do automóbil, pero non me atrevo a subir en avión. O meu fillo Vicente quere levarme a Uruguai en avión, para que eu recorde os meus tempos. Se me leva en barco vou. Pero en avión, non. Porque eu coñecían a un que foi en avión e, perdoando a cara de vostede, mexouse de medo. Eu non probo. ¿Franco?, Franco é unha gran persoa.

-Don Vicente, ¿sabe vostede que os homes chegaron á lúa?

-Mire, mozo, isto da lúa cheirame a conto. Porque ¿quere vostede dicirme porque porta entraron?

-Que Deus o bendiga, don Vicente. 

 

EZEQUIEL PEREZ MONTES (El Ideal Gallego, 21 de novembro de 1973)
Foto de Martínez Sevilla