HÉCTOR NÚÑEZ, OUTRO FUTBOLISTA DE SANGUE ARTEIXÁ NA ELITE DO FÚTBOL MUNDIAL

     O de Meicende é un caso ben curioso. Xa temos falado nestas Crónicas de Arteixo de que dous veciños do lugar, Manolo Míguez e Héctor Núñez, emigraran na década dos anos vinte a Uruguai e que alí, no novo país de adopción, crearían a súa propia familia. O fascinante do caso é que, co paso do tempo, as casualidades da vida farían que un fillo de Manolo, o Cotorra Míguez, e outro de Héctor, o Pichón Núñez, convertiriánse en dous dos mellores futbolistas uruguaios de todos os tempos. 

     Nado en Montevideo o 8 de maio de 1936, Héctor Núñez Bello, mais coñecido polo alcume de Pichón Núñez, debutaría aos quince anos no fútbol de competición no equipo de quinta división do Liverpool, o mesmo clube do que tamén saíra Ramón Villaverde, o fillo de arteixáns que acabaría xogando no F.C. Barcelona. 

     Núñez non tardaría en despertar o interés do Nacional de Montevideo que, nos primeiros anos 50, acabaríao fichando para as súas divisións xuvenís, onde se acabaría formando como futbolista. As mostras da súa enorme calidade xogando de oito e acotío asombrando pola súa facilidade para chegar á área contraria e pola comunión que tiña co gol, farían que o seu debut no primeiro equipo se producira de contado, debut que acontecería o 15 de decembro de 1956. O Nacional festexaba a consecución do segundo título consecutivo de campión do torneo ligueiro uruguaio nun partido amigable contra o Independiente arxentino. No encontro, que remataría cun escandaloso 6-1 favorable aos charrúas, o adestrador Ondino Viera, contratado en 1955 pola directiva que presidía o empresario larachés José Añón para recuperar o título que o Nacional non obtiña dende 1952, tamén faría debutar a Julio Acosta, Raúl Núñez e Héctor Rodriguez, compañeiros do Pichón nas categorías inferiores que, xunto a Guillermo Escalada, conformarían unha das dianteiras máis lembradas polos seareiros do equipo tricolor de Montevideo.  

Foto de Héctor adicada a Tuja,o seu curmán de Meicende 

    No ano seguinte, en 1957, o Nacional obtén o seu terceiro campionato consecutivo grazas, en gran medida, á aqueles catro rapaces da dianteira que uns meses antes xogaban xuntos no equipo xuvenil. Héctor Núñez sería elexido o mellor xogador uruguaio desa tempada e, ademais, debutaría coa selección charrúa nos partidos contra Paraguai e Colombia da fase clasificatoria para o Mundial de 1958 de Suecia ao que, finalmente, a celeste non acudiría. Precisamente, nese ano de 1958, o Nacional realiza por Europa unha xira de dez partidos, entre eles un o día 15 de xuño na Coruña para disputar o trofeo Teresa Herrera contra o equipo brasileño do Flamengo. Héctor Núñez era a primeira vez que pisaba a terra na que naceran seus pais e, unha vez rematado o encontro no que os uruguaios se impuxeran por 2-1 con goles do propio Héctor e de Escalada, o noso protagonista sería entrevistado polos xornalistas herculinos a quenes lles deixaría unha pincelada en galego...”Miña nai é de Pastoriza e meu pai de Meicende”. 

     A súa actuación naquel Teresa Herrera despertaría o interés de varios equipos españoles, entre eles o R.C. Deportivo, que por aqueles días competía na 2ª División, o Celta, o Granada e o Valencia, que sería finalmente con quen asinaría por 14.000 dólares. No equipo che, no que debutaría o 8 de abril de 1959 fronte ao Everton inglés, o Pichón conquistaría dúas Copas de Feiras en 1962 e 1963 e anotaría un total de 40 goles durante as sete tempadas que xogou alí, a última delas a 1964/65, a mesma na que un curmán seu de Meicende, Manuel Núñez Tuja, fichaba no Celta de Vigo. Na campaña seguinte o Pichón vestiría a camiseta do Mallorca, onde xogaría unha tempada antes de disputar as súas dúas últimas como futbolista profesional nas filas do Levante, que foi o equipo onde colgaría definitivamente as botas ao remate da tempada 1967/68.

Semanario Riazor, 16 de xuño de 1958

     Retirado coma futbolista, Héctor comezaría a súa carreira de adestrador no Calvo Sotelo de Puertollano, clube co que asina en outubro de 1970 e ao que dirixe trinta e un partidos en 2ª División. Posteriormente adestraría ao Tenerife; Levante; Valladolid; Granada; Rayo Vallecano, onde foi o primeiro adestrador do clube en 1ª División, aquel Rayo ao que chamaban mataxigantes polas súas proezas no Estadio de Vallecas; Atlético de Madrid, ao que dirixe de xeito efímero: fichara para sustituir a Luis Aragonés en 1978, mais só aguantou cinco partidos e sería reemplazado polo mesmo Aragonés. A continuación retorna ao Rayo Vallecano, antes de dirixir durante dúas tempadas ao Tecos mexicano, de 1981 a 1983, un campionato azteca onde ve xogar a Hugo Sánchez cos Pumas da UNAM e recomenda a súa fichaxe ao Atlético de Madrid. Na tempada 1983/84 volta ao campionato español para adestradar en 2ª ao Las Palmas. Dende 1985 ata 1987 ocupa, unha vez máis, o banco do Rayo e, en 1989, adestra por primeira vez no seu Uruguai natal, no mesmo clube no que anos atrás debutara coma futbolista profesional: o Nacional de Montevideo.

      Tras un par de anos sabáticos, Núñez dirixe en 1992 á selección de Costa Rica e na tempada 1993/94 faise cargo do Valencia. Rematada a súa estadía no banquillo do clube no que iniciara a súa carreira futbolística en España, retorna ao seu Uruguai natal para facerse cargo da selección charrúa dende 1994 ata 1997. Ao fronte da celeste, conquistaría, tras superar a Brasil nos penaltis, a Copa América de 1995, título polo que sería elexido mellor técnico de América da tempada pola prensa especializada do continente. Ao recoller o premio Héctor, lembrando os seus inicios na dirección técnica, considerou ao adestrador catalán Domingo Balmanya coma o seu mestre.

 

      Os últimos desempeños do Pichón Núñez coma técnico terían lugar en Arabia Saudita ao fronte do Al-Nassr e do conxunto uruguaio do Tacuarembó F.C., que foi onde puxo punto final a súa carreira coma adestrador en 2007. Héctor Núñez Bello, o fillo daquel matrimonio de Meicende e de Pastoriza que fixeran a maleta da emigración nos anos vinte do pasado século, falecería en Madrid o 19 de decembro de 2011 aos 75 anos.