xoves, 2 de xuño de 2016

O ACCIDENTE DO EQUIPO DE FÚTBOL DE VILARRODÍS EN 1958

     A maioría d@s aficionad@s ao fútbol escoitamos, algunha que outra vez, falar do accidente de aviación do Manchester United acontecido o 6 de febreiro de 1958. O equipo británico regresaba a Inglaterra despois de disputar o partido de volta de cuartos de final da Copa de Europa en Belgrado ante o Estrela Vermella, enfrontamento do que saíra victorioso e que clasificaba aos ingleses para as semifinais da máxima competición continental. As cousas xa principiaran a ir mal no aeroporto de Belgrado pois o voo 609 da British European Airways, que os ía levar de volta ás Illas Británicas, tivera que retrasar a súa saída unha hora porque que un dos xogadores, Johnny Berry, perdera o pasaporte. O avión tiña previsto facer unha parada técnica en Munich para repostar combustible. Unha vez en Alemaña e cando se dispoñía a despegar da capital bávara cara o Reino Unido, o capitán fixo dous intentos de despegue e ao terceiro intento a aeronave fallou ao non gañar a altura adecuada, estrelándose contra uns terreos colindantes ao aeroporto, nunha casa na que non se atopaba ninguén. En total falecerían 23 persoas entre futbolistas, directivos, corpo técnico, xornalistas e tripulación. Da plantilla do United, sete futbolistas morreran no acto (Geoff Bent, Eddie Coleman ou Liam Whelan entre outros) e un máis, Duncan Edwards, falecería días despois a causa das feridas sufridas. O adestrador Matt Busby e os futbolistas Dennis Viollet, Jackie Blanchflowe e o lendario Bobby Charlton, figura sobre a que se reconstruiría o novo Manchester United, serían dos poucos superviventes daquel tráxico accidente aeronáutico.

      Se 1958 é o ano máis triste da historia dos “red davils”, tamén o é do Atlético Vilarrodís, o popular equipo de fútbol que chegaría a estar federado durante varias tempadas na década dos sesenta. Seis meses despois do sinistro do Manchester United, o domingo 10 de agosto, o equipo arteixán, que naquela hora aínda non estaba federado, tiña previsto disputar un partido amigable na vila de Rianxo. Facía unhas semanas que Brasil, integrado por xogadores de ensoño como Garrincha, Didí, Vavá, Zagalo ou un rapaz de 17 anos chamado Pelé, gañara o Mundial que se celebrara en Suecia, derrotando na final ao equipo anfitrión por 5-2.
 
El Ideal Gallego, 12 de agosto de 1958
      Coa idea de emular as filigranas dos astros “canarinhos” e dispostos a disfrutar dun día de festa, a expedición do Vilarrodís partía cara a Rianxo ás sete e media da mañán no ómnibus con matrícula de Lugo número 1.270, propiedade da empresa “Rápido de Armentón”, con 19 persoas, entre elas Armando Sanguino Mateos, de 20 anos; Juan Suárez Souto, 22; Emilio Súarez Mosquera, 25; Alfonso Riveiro Doldán, 22; Emilio Veira Vázquez, 24; Manuel Longueira Trigo, 25; Juan Suárez Mosquera, 20; Francisco Veira López; Luis Mareque Zas, 23; Luis Caneda Balado, 28; e José Mosquera Rodriguez, de 18 anos, que eran algúns dos xogadores que por aqueles tempos vestían habitualmente a camiseta do Vilarrodís. O “Rápido”, conducido polo fillo do propietario da empresa, Manuel Ferrín Cores, de 24 anos, circulaba normalmente e sen problema algún mais, sobre as nove da mañán, ao chegar a Tabeaio (Carral), debido a unhas manchas de aceite que había no asfalto, axudado co mal estado do firme, o coche empezaría a derrapar, indo de lado dunha cuneta a outra ata volcar nun pequeno terraplén, de pouco máis de dous metros de altura, dando media volta de campá e quedando coas rodas cara arriba. Poucos minutos despois do accidente presentábanse, no lugar do sinistro, numerosos veciños de Tabeaio acompañados dun médico e de varios membros da Garda Civil de Carral. Había, entre xogadores e o resto dos ocupantes do ómnibus, un total de 16 feridos a quenes, tras sacalos do interior do vehículo e despois de prestarlles os primeiros auxilios, conducirían nun camión e en varios coches ata A Coruña, donde ingresarían sobre as once da mañán no Sanatorio do Socorro.
 
La Voz de Galicia, 12 de agosto de 1958
      Aos poucos intres de ingresar no Hospital, Alfonso Riveiro Doldán, dado o seu estado de gravidade, sería trasladado ao seu domicilio de Vilarrodís, donde falecería pouco despois. Dérase a tráxica circunstancia de que ao ocurrir o accidente, o xoven Alfonso fora un dos primeiros en abandonar o ómnibus sinistrado e, cando lle prestaron os primeiros auxilios, manifestara que non tiña nada e que atenderan aos seus compañeiros. Minutos despois, debido a un derrame interior, o seu estado agravaríase, falecendo ás poucas horas. No “Rápido” tamén viaxaba o pai do mozo falecido, Manuel Riveiro Cedeira, de 55 anos, que resultara con fractura de varias costelas e outras graves contusións diversas. Pola tarde daquel terrible domingo 10 de agosto de 1958, xusto cando o equipo debería estar xogando o partido amigable en Rianxo, practicamente toda a veciñanza da aldea de Vilarrodís desfilaría polo Socorro para enterarse do estado dos feridos. Mais o tráxico suceso non remataría aquí xa que o luns, cando se conducía o cadáver de Alfonso Riveiro Doldán ata o cemiterio de Oseiro, estaría a piques de producirse unha verdadeira catástrofe: os que asistían ao enterro encontráronse cun camión que circulaba en dirección oposta. Ao parecer ao vehículo falláronlle os frenos, feito que sembraría o pánico entre as numerosas persoas que acompañaban ao finado. Afortunadamente o incidente só quedaría nun monumental susto e non habería que lamentar víctima algunha.
     
     A pesar da tristura daqueles feitos, a vida seguiría e a rapazada de Vilarrodís continuaría xogando ao fútbol na aldea, facendoo primeiramente  nun campo que había detrás do posteriormente famoso Bar Odett, establecemento que rexentaría anos máis tarde Finita “a Rubia”. Nese campo o Vilarrodís xogaría os seus primeiros partidos amigables cos equipos da zona, entre eles co outro equipo da parroquia, o Oseiro, que se constituira oficialmente a finais dos cincuenta e con quen disputaría apaixonantes derbis nos trofeos que naquela hora se xogaban nas festas parroquiais, derbis dos que xa vos falarei noutra ocasión.

3 comentarios:

  1. A final hubo dos muertos.
    Armando Sanguino de 20 años,padre de una niña de 2 años murió días después.

    ResponderEliminar
  2. A final hubo dos muertos.
    Armando Sanguino de 20 años,padre de una niña de 2 años murió días después.

    ResponderEliminar