venres, 24 de febreiro de 2017

O ENTROIDO DE CHAMÍN

     Montañeses, mascaritos, choqueiros de varredoiro, touros, burros...todas persoaxes dun conto de entroido que podería empezar así: "Hai moitos anos, as mulleres da parroquia empezaban a preparar o carnaval cun mes de antelación. Pedían polas casas para xuntar os cartos necesarios para montar a diversión. Remexían e cosían cintas con teas, papeis con follas e, das súas mans, saían os persoaxes dun dos entroidos máis importantes do noso concello: o da Lagoa e o de Chamín". 

"O Piñeiro" foi, durante décadas, testemuña do Entroido de Chamín
   Tomaban forma pouco a pouco os traxes das montañesas, con saia longa negra ou marrón e dous panos, un na cabeza e outro, o pano marino ou crespón, por riba dos ombros. As mascaritas e mascaritos daban a nota máis colorida, con traxes que recordan nos homes o estilo militar pero cun sombreiro picudo con cintas e adornos en contraposición ó das mulleres, que é redondo, aínda que igual de adornado. E os choqueiros que non falten. En Chamín chámanlles "do varredorio", con roupas vellas e cun pau rematado nunha corda protexida con pallo ou molidos de trapo para defenderse.  
     Chegado o domingo de entroido, saían todos coma en procesión levando un ramo e dúas cestas adornadas con roscas e figos que os "miróns" roubaban e os choqueiros se encargaban de recuperar.

     Xa no campo da "diversión", as montañesas tocaban as pandeiretas e as parellas de mascaritos bailaban ata que un ousado agarraba e marchaba coa moza, que era reprendida polo mascarito no medio das risas e burlas da concurrencia.

     Mentres, dous homes metidos debaixo dunha tea e simulando un burro, ou un touro con cornos e rabo de toxo, turraban e couceaban a quen se puxera por diante. E así, entre baile, touros, choqueiros, mascaritos e montañeses, ían pasando os días: domingo, luns e martes de entroido. 


(Publicado no B.I.M de febreiro de 1995)     

Ningún comentario:

Publicar un comentario