Nado
o 7 de xaneiro de 1992 en Aarau, a capital do cantón suízo de
Argovia, Loris é fillo do asturiano Enrique Javier Benito e de Mari
Luz Souto, unha veciña da parroquia arteixá de Pastoriza que, ao
igual que xa fixeran décadas antes seus pais Jesús e Claudina,
emigrou a Suíza a mediados dos anos 80. Malia que xa leva boa parte
da súa vida residindo do país centroeuropeo, Mari Luz non hai día
que non lle acorde o seu lugar de nacemento e as amizades da súa
infancia. Sempre que o seu traballo llo permite, viaxa á súa
querida patria chica co seu fillo Loris, quen espiritualmente vai
estar unido de por vida á terra de súa nai, xa que se bautizou no
Santuario de Pastoriza en xuño de 1992.
Lateral
esquerdo rápido, de gran calidade técnica e de enorme talento,
Loris xoga no Girondins de Burdeos dende a tempada 2019/20 e vén de
participar con Suíza na Eurocopa, onde a súa selección realizou un
papel extraordinario. Concluída a competición continental, o noso
protogonista desconectou uns días en Pastoriza coa súa familia e
sentouse con CRÓNICAS DE ARTEIXO e
coa revista O DEZ para charlar de fútbol e de
outros temas de interese.
|
Loris Benito Souto coa bufanda do Pastoriza S.C.D.
|
Pregunta:
Vostede tivo a oportunidade de debutar na Eurocopa xogando uns
minutos contra Turquía na primeira fase. Como foi ese momento?
Resposta:
Era a primeira Eurocopa que xogaba, xa que, na anterior, manqueime
xusto un mes antes de viaxar a Francia. Foi un momento moi especial,
e non só para min. Aínda que o fútbol é un deporte de once
xogadores, cando entras no campo sénteste bastante só, porque estás
ti coas túas emocións. Foi especial porque non só pensas en ti, se
non tamén en todos os que te acompañaron ao longo da túa carreira
deportiva. A familia tivo un lugar moi especial nese momento de
entrada ao campo. Pensei en miña
nai, en meus avós, en meu pai, en meus tíos… Creo que foi un
orgullo moi grande para todos e tamén para min, claro, porque sentín
que a vida me devolvía algo despois do sacrificio dos anos da
infancia e do traballo de tanto tempo.
|
Momento no que Loris debutou na Eurocopa con Suíza
|
P.
: Logo, despois da primeira fase, chegou o éxtase contra Francia nos
oitavos de final. Como viviu vostede o partido contra os galos como
futbolista que xoga nun equipo francés?
R.
: Diría que o vivín cunha motivación extra para darlles unha
pequena “labazada” xa que, ademais, eran un dos grandes
favoritos. A dicir verdade, dos futbolista que xogaron non había
moitos da liga francesa; creo que no campo só había dous: Kimpembe
e Mbappé, que xogan no PSG. Con todo, para min foi un partido
bastante especial. Teño moitos amigos e compañeiros de Francia que
estaban pendentes do partido agardando e desexando que nós
perderamos. Algúns enviáronme mensaxes dicindo que si, que Suíza
fixera bo papel e tal pero que despois de xogar contra eles tiñamos
que facer as maletas e despedirnos da Eurocopa. E por iso, a victoria
contra Francia foi aínda moito máis doce porque ninguén a
agardaba; poucos apostaban por nós.
P.
: E contra España en cuartos?
R:
: Aínda foi moito máis especial que contra Francia porque estaban
pendentes
a miña familia e amigos de España, todos os que me viron medrar e
tamén
os que me seguen dende que era
un neno,
dende que veño aquí a pasar as vacacións coa
familia. Todo
o mundo estaba moi pendente deste partido, que para nós foi unha
plataforma enorme para falar aínda máis do que xa lográramos en
oitavos. Foi un partido moi especial que rematou dun xeito triste por
non pasar as semifinais nos penaltis. E triste tamén por que non xoguei,
claro, pero moi agradecido da experiencia de poder formar parte dos
mellores xogadores de Suíza e de participar nunha Eurocopa.
P.:
Tivo
compañeiros con pasado en Galicia e curiosamente,
no partido de cuartos
de final contra España, había dous
galegos no once helvético, Ricardo Rodríguez e vostede, e ningún
en “La Roja”. ¿Houbo
algún comentario ou
broma
no vestiario sobre isto?
R.
:
Sí. Fabian Schär xogou
no Deportivo.
Falamos
moito
da
Coruña e,
cando pasou
polo Dépor,
estabamos
sempre en contacto. Moi
bo
compañeiro
e
excelente xogador
ao igual que
Ricardo Rodríguez, que
tamén ten
familia galega aínda
que non sei canto tempo pasou en Galicia. A
dicir
verdade, non falamos moito do seu pasado aquí. Non sei se ten as
raices tan
profundas
en Galicia
como as teño eu, que
pasei moito tempo da miña vida aquí. Preguntareille. A parte diso,
coa xente de Pastoriza e coa miña familia si que falamos dese chiste
lindo. O que non sei é porque non hai galegos na selección
española. Chamoume moito a atención que non estivera Iago Aspas,
que fixo unha
tempada fantástica.
|
Loris Benito co último número da revista O Dez
|
P.
: A
actuación de Suíza
foi
excelente.
¿Sorprendeulle
que
a
súa selección
fora
tan competitiva?
R.
: Para
nada.
Sabemos que
xogadores
temos e,
por riba,
somos un gran equipo. Foi
moi
importante gañar
confianza a medida que íamos avanzando na competición. Foi
moi gratificante
e a
aprendizaxe para
nós foi brutal.
P.
: Xusto o triunfo de Italia?
R.
: Merecido. Absolutamente. Vin a un equipo que xogou coma un equipo,
que tiña as ideas moi claras e que na miña opinión xogou un fútbol
espectacular, con bandas que subían e baixaban. De feito, esa lesión
de Spinazzola ténlle
que doer a cada persoa que ama o fútbol porque empezar un torneo
así, xogalo dese xeito e non poder acabalo é unha verdadeira pena. Para min Italia
foi o equipo máis completo do torneo. Tamén
me gustan as
historias que creron por fóra tamén, especialmente a historia de
Mancini, o míster deles, que non xogara nin un só minuto no Mundial
de Italia. Esa dor quedoulle para toda a vida e por iso ningún dos
seus futbolistas quedou sen xogar nesta Eurocopa. Iso demostra como
estiveron, como funcionan e o gran espíritu do equipo. Para min, o
triunfo de Italia foi absolutamente merecido.
P.
:
E
agora,
despois
da Eurocopa,
disfruta do merecido descanso na terra da
súa familia
materna
e
na que pasou momentos moi
felices da súa infancia e xuventude ¿Que
significa para vostede Pastoriza e Arteixo?
R.
: Moitísimo, moitísimo. Bueno, empezando pola familia, é o lugar
das raices de miña nai e eu síntome moi conectado con todo o que
iso
significa. Non só é
chegar ao aeroporto de Santiago ou da Coruña e saber que vas en coche a Pastoriza. Non, tamén é
a infancia que pasei aquí cos amigos que teño dende que empecei vir de vacacións á Choupana, o noso barrio,
e coñezo a moitísimas persoas que me teñen moitísmo cariño que
me fan sentir como si fora un deles, malia que só botaba aquí dúas
ou tres semanas xa
que
despois tiña que voltar a Suíza. E alucinando
no que se converteu Pastoriza! Cando era cativo, diante
da miña casa había un campo onde pasaba horas e horas cos meus
amigos, xogando
á pelota,
en bici... De feito os
primeiros momentos coa pelota foron
no xardín de meus avós e na rúa, tirando
contra os
portais, xogando a xogos que non sei dicir o nome. Bueno,
moitísimos
recordos moi lindos que sempre me fixeron sentir moi feliz. Ese
sentimento de sentirse en casa, de ter a túa familia aquí... iso
é moi profundo e iso
é o que Pastoriza significa para min. É unha pena que
as cousas cambiaran polo
fútbol,
e non pasei tantos momentos aquí nos últimos dez anos como a min me
gustaría, pero claro unha vez que eres futbolista profesional os
veráns
están moi planificados. Por
riba, ao xogar no estranxeiro as vacacións pásoas en Suíza porque
teño á familia alí. Pero
nada,
moi agradecido
por cada momento que pasei
aquí, e sempre estou en contacto coa xente de Pastoriza o máis que
podo.
P.
: Era
consciente de que no partido contra España en Pastoriza había
xente que quería que gañara Suíza. Unha destas persoas era súa
avoa Claudina.
R.
: Sí, pode ser, pode ser
(bromas). Tamén houbo xente que dixo que lle valía a victoria de
calquera dos dous equipos… moi lindo o pensamento ese!
|
Loris en Pastoriza con súa nai Mari Luz, súa avoa Claudina e seu tío Jose
|
P.
: Participou no IV Campus
de Verán da
S.C.D. Pastoriza e foi homenaxeado polo club. Un dos asentos
da bancada do Campo Municipal de Pastoriza vai levar o seu nome.
¿Profeta na súa terra?
R.
: Foron momentos moi
especiais. Foi algo do que me falou miña nai e díxome que o club
levaba varios anos facendo campamentos de verán. Dinme
conta claramente da
importancia do campo novo
que teñen, que me parece algo fantástico e espectacular. Home,
dígoche… crecendo aquí e os veráns que pasei en
Pastoriza, pois os meus
campos
de fútbol eran
de terra, indo para a igrexa, aí detrás, nos montes ou na rúa. Así
que agora, ao
saber que hai un campo de fútbol de
herba artificial a ese
nivel, e que os
nenos e as nenas poidan
perseguir os seus soños,
paréceme algo fantástico.
E si,
tiven o pracer de participar no Campus
de Verán
do Pastoriza. Ter a
posibilidade de charlar con todos, e de estar aquí pasando un bo
rato con eles neste pobo que tanto teño no meu corazón, pois non
vexo mellor xeito de pasar o meu verán. Para
min foi un día inesquecible que me encheu
o corazón de amor. Máis que fútbol, foi
un sentimento pastoricense. O meu agradecemento a todas as persoas
presentes no acto pola fantástica organización, polo cariño e polo
apoio que recibín.
|
Imaxe tomada o 15 de xullo de 2021 na que vemos a Loris no IV Campus de Verán do Pastoriza S.C.D.
|
P.
: Outro fillo da emigración da zona, Ricardo Cabanas, que
por certo ten familia aquí en Arteixo (Parrillada Cabanas de Larín)
xogou con Suíza o Mundial de Alemaña do 2006. Un dos seus soños
será xogar un Mundial, imaxino.
R.
: Absolutamente. Claro, como
futbolista, pois ao
lograr un obxectivo queres máis, e
ser outro galego que xoga con Suíza un Mundial sería un soño, un
soño que quero e que estou convencido que vou a cumprir.
P.
: Ricardo Cabanas tamén disputou dous
partidos coa selección galega. ¿Vostede acudiría a unha hipotética
chamada?
R.
: Bueno, teño a familia
dividida en dúas partes. A materna en Galicia e a paterna en
Asturias. Pero claro, si nalgún momento teño a posibilidade de
xogar algún partido coa selección galega pois eu encantado.
Imaxínate a familia de aquí. Sería un momento incrible. Pero
bueno, creo que xa cumprín moitos dos meus soños formando parte de
Suíza na Eurocopa. Foi un momento especial para todos nós. O que
está claro é que sexa cal sexa o equipo no que xogue, a miña
familia sempre estará aí, detrás miña. Estou moi orgulloso de
saber que teño esa forza detrás. Iso é o que me fai lograr todo.
P.
: Nalgunha ocasión confesou o seu cariño polo Deportivo.
¿Como ve a situación actual do equipo?
R.
: É difícil. Hoxe
estiven
falando cun amigo sobre esta situación porque el tamén me preguntou
que é o que está pasando. E a resposta que podo dárlle é que non
o sei. É unha pena porque, claro, fai moitos anos que sigo ao Dépor,
empezando cos anos do SuperDepor, dos anos da Liga, dos xogadores
míticos… bueno, vas
medrando con ese mito do
Dépor. O que me parece unha pena é que, visto dende fora, creo que
non foron só razóns deportivas polo que pasou
o club, ou iso creo. Eu o que lle desexo ao Deportivo é que encontre
esa tranquilidade como institución, porque é unha verdadeira institución en
Galicia, e que poidan volver a traballar fútbol, enfocarse no que é
o fútbol e volverá a estar en Primeira División, porque para min o Dépor
non pode estar onde está. O
inicio do camiño cara un futuro mellor, se cadra foi o triunfo do
equipo xuvenil no Campionato de España. Eu en Suíza vivín unha
situación semellante no Young Boys. Tivemos cambio de director
deportivo e outra serie de cambios no club. E comprobei que habendo
tranquilidade nun equipo, o nivel de dirección pode cambiarche todo,
e iso é moi importante.
|
Loris Benito e Xabier Maceiras cun exemplar de 100 anos de fútbol en Arteixo e a Laracha, libro no que Loris é un dos protagonistas
|
P.
: Ten
un ano
máis
de contrato co Girondins. ¿Cómo se presenta o
futuro?
R.
: Quero cumprir o
meu contrato. Estou feliz en Burdeos e en Francia.
P.
: Vostede disputou o campionato de Suíza, o de Portugal e o
de Francia. ¿Verémolo algún día na Liga española?
R.
: Bueno,
os soños son para cumprir e claro, non podo obviar a Liga española.
Sígoa dende que era pequeno e sería un soño enorme poder xogar
nela. É a terra de meus
pais. Pero claro, sempre
depende un pouco do mercado. Si poidera elexir, claro que xogaría en
España, pero iso depende de moitas cousas. Estou convencido de que
algún día cumprirei ese soño e oxalá sexa máis
pronto que tarde. De momento débome ao Girondins onde, como dixen
antes, estou moi feliz.
P.
: E se non chega a oportunidade en España, onde lle
gustaría xogar ¿na Premier ou na Bundesliga?
R.
: A ver,
Suíza como país está moi cerca de Alemaña. A Bundesliga é un
campionato que siguen moitos suízos e que posiblemente coñeza un
pouco mellor que a Premier… pero a Premier é a Premier! É
unha competición mítica e para min xogar alí
é o soño máis alto.
P.
: Por certo, na Bundesliga está agora de adestrador
do Bayer Leverkusen outro fillo da emigración da bisbarra, o seu
amigo carballés Gerardo Seoane.
R.
: Bueno,
eu adoro a Gerardo, adóroo como persoa e como adestrador.
Obviamente se el me chamara (risas) non o tería
que pensar dúas veces. Para
min foi moi
especial. Encántame
o seu fútbol
e
está onde está porque é
moi bo no
seu traballo. Cando estiven baixo as súas ordes no Young Boys deume
moita
confianza e
foi
moi
importante
na miña
carreira.
Grazas
a el,
xogo
coa confianza máxima en todos os partidos.
P.
: E na Bundesliga, no Leipzig,
tamén está Angeliño,
o futbolista de Coristanco.
R.
: Moi bo
xogador, espectacular a súa evolución e futbolista que xoga na
mesma posición que a miña. Vendo a súa incrible tempada tamén me
chamou a atención que non estivera con España na Eurocopa.
P.
: Vostede
tivo a oportunidade de disputar a Champions,
outro
fito da súa carreira deportiva.
R.
:
Foi
incrible.
Primeiro
xoguei
esta competición co
Benfica en
2014.
Despois,
co Young Boys. O
himno da Champions é
bestial.
Pónseche
a pel de galiña. Quero volver
a escoitalo.
P.
: ¿Quen foi o seu ídolo na infancia?
R.
: Un
dos meus grandes ídolos foi Rivaldo. Cando empecei a xogar ao fútbol
era máis centrocampista que defensa. Era centrocampista atacante,
zurdo, coma el. Eu era o número 11 por el, e sempre dixen que sería
fan do equipo no que xogase Rivaldo. Deixei de seguilo cando foi
xogar a Uzbekistán. Despois, co paso dos anos, tamén me gustou
moito, pola súa posición e pola súa forma de xogar, Steven
Gerrard, o xogador inglés do Liverpool. Era un líder nato.
Identifícome moito con el porque é o que quero ser no campo. Pola
forma de xogar e de levar o equipo, para min Gerrard sempre foi un
exemplo a seguir.
P.
: E na actualidade, ¿algún xogador que admire ou co que se
identifique especialmente no seu posto de lateral esquerdo?
R.
: Bueno,
admiración teño por moitos futbolistas aínda que non teñan nada que ver co
estilo do meu xogo. Por exemplo Marcelo, que temos que mencionalo
porque creo que é un dos mellores que xogaron nesa posición;
Roberto Carlos, outra forma de xogar, pero moi eficaz; e aínda que é
na outra banda, e que agora xoga de central, Sergio Ramos tamén me
gustou moito nos seus inicios como lateral. É dificil mencionar
soamente a un futbolista. Spinazzola, que xogou na Eurocopa nesa
posición, é un xogador espectacular. Creo que esa é a forma
moderna de interpretar esa posición. Aínda que Italia xogou cun
3-4-3 ou cun 3-5-2, Spinazzola fixo a banda só, que é diferente ao
que a min me gusta xogar, e creo que el interpretou perfectamente o
que é o fútbol moderno nesa posición.
|
Loris co Girondins de Burdeos, durante a disputa dun partido contra o PSG
|
P.
: Aínda que quedan moitos anos para que colgue as botas,
¿vése ligado ao mundo do fútbol no futuro?
R.
: Canto
máis tempo paso no fútbol sinto que quero pasar menos tempo fóra dos terreos de xogo
unha vez que remate a miña carreira deportiva, porque vexo moitas
cousas que non me gustan. Unha
evolución, ou máis ben involución, que vai nunha dirección na que o
diñeiro parece non ter fin. E, nalgúns casos, tamén se toman
decisións
que son máis por conexións que por feitos e calidade dos futbolistas. En fin,
cousas que non me gustan. Pero eu son dos que digo que si algo non
che gusta podes cambialo, e por iso si que me gustaría estar nunha
posición dun equipo na que poida modificar ese camiño que está
collendo o fútbol. Non me vexo como adestrador, iso non é para min.
Véxome máis como director deportivo e poder levar un club e soñar
con facelo grande. En definitiva, gústame máis o
aspecto de confeccionar equipos e mirar o tema
económico porque ves a moitos equipos que van aí co diñeiro e ao
final eses clubs non teñen boa saúde.
P.
: ¿Refírese un pouco ao que pasou en Francia coas
dúas caras da moeda, é dicir o PSG e o Lille?
R.
: O feito
de que o Lille gañara a liga é moi positivo para o ben do fútbol.
Por riba o título foi moi merecido. Xogaron un fútbol espectacular
cun equipo moi homoxéneo que estiveron así dende a primeira xornada
ata a última con futbolistas que sobresaíron durante toda a
tempada.
P.
: Falamos do pasado, do presente e do futuro e, o que está
claro, e que a súa vida, con balón ou sen el, estará
sempre ligada a Pastoriza (bromas)
R.
: Absolutamente.
Non hai razón pola que non quixera voltar e sempre que poida virei
aquí. Ademais,
apetéceme moito chegar a un punto no que poida vir máis porque o
meu tempo aquí sempre estivo limitado por mor das vacacións da miña carreira deportiva. Unha vez que me retire
terei máis liberdade para poder vir máis, e máis a miúdo, e iso é
o que quero porque síntome tan ben aquí e teño tanta xente á que
lle teño cariño que obviamente vou a pasar moito máis tempo
aquí... e non sei, se cadra algún día a miña propia familia pode ter
as súas raices en
Pastoriza.
|
Loris, á esquerda da imaxe, no IV Campus de Verán do Pastoriza S.C.D.
|