O día de hoxe, 12 de marzo, a igrexa católica celebra a onomástica dun dos seus santos máis importantes: san Gregorio Magno, tamén coñecido como Gregorio I ou Gregorio o Grande.
Nacido no ano 540 en Roma no seo dunha familia patricia romana convertida ao cristianismo, a causa das súas virtudes e temperá inclinación á sabiduría, foi nomeado prefecto polo emperador Justino. Porén, pouco despois renunciou ao cargo e tamén á fortuna que recibira en herdanza dos seus proxenitores. Á morte de seu pai transformou a súa residencia familiar no Monte Celio nun mosterio dedicado a Santo André, propagando a regla beneditina mediante a utilización das súas posesións familiares.
Cos seus monxes compartiu vida e oracións, mesmo fora do mosteiro, como a ocasión na que recibiu o encargo papal de ir a Constantinopla para solicitar do emperador Tiberio axuda contra os longobardos, un antigo pobo do grupo dos xermanos orientais que invadiu Italia no século VI.
Tras ser elexido abade do seu propio mosteiro foi elevado, non sen innumerables protestas da súa parte, ao papado trala morte do pontífice Palagio no ano 590. O seu pontificado ía ser longo e frutífero distinguíndose entre os seus maiores logros a evanxelización da Gran Bretaña. Ademais, tamén foi un gran promotor da música sacra, atribuíndoselle moitas das composicións litúrxicas que aínda hoxe se utilizan na Igrexa Católica, polo que xa podedes imaxinar cal é a orixe dos cantos gregorianos.
San Gregorio Magno faleceu en Roma tal día coma hoxe, o 12 de marzo do ano 604, e foi canonizado pola Igrexa Católica pouco despois da súa morte. É o santo patrón dos músicos, cantantes, estudantes e mestres e na súa iconografía aparece sempre con ornamentos papais.
En Arteixo é venerado en Suevos, parroquia onde estivemos falando con varias persoas sobre a celebración do san Gregorio. Dora López Martínez díxonos que “aquí en Suevos sómosche moi festixeiros. Celebramos o san Martiño, que é o patrón da parroquia, o Carme, e o san Gregorio, que é a primeira festa do ano. Eu casei de moi nova e recordo que íamos comer polo san Gregorio a casa de meus pais, non un xantar de festa, pero ao mellor unha lata de sardiñas e un cacho de pan. Hai anos facíase unha romaría no adro da igrexa e viña moita xente de Oseiro, de Vilarrodís, de Arteixo... porque o san Gregorio de aquí era avogoso dos problemas do estómago. A romaría foi morrendo... foi morrendo... e xa hai anos que non se celebra, pero nós o san Gregorio seguímolo celebrando o propio día”.
 |
| Imaxe do San Gregorio de Suevos |
Outra das persoas de Suevos que nos permitiu pasear pola súa memoria foi Fina Vázquez Zas, que recorda que “antes o cemiterio estaba no lugar que hoxe ocupa o Centro Social e no adro da igrexa, onde agora están os nichos, poñíanse os romeiros e a xente que naqueles tempos vendía rosquillas e xoguetes polo san Gregorio”.
 |
| Igrexa parroquial de san Martiño de Suevos |
María Luisa Souto Calvelo é a persoa que se encarga de coidar e atender a igrexa parroquial. Tras contactar primeiramente con Manuel Ángel Blanco Vázquez, párroco de Pastoriza e Suevos, quedamos con María Luisa diante do Centro Social para fotografiar o interior do templo. Unha vez dentro da igrexa, recordando tempos de antano, contounos que “antes, polo san Gregorio, facíase unha romaría e viña moita xente de fora que tiña problemas de estómago. Facíase a misa e despois sacábase o santo en procesión, que eso continuase facendo.”
 |
| Igrexa parroquial de san Martiño de Suevos |
María Luisa acompañounos posteriormente ao domicilio de Sara Villaverde Méndez e de Antonio Sanjurjo Bastón, matrimonio co que conversamos durante uns minutos sobre a súa xuventude e, por suposto, sobre o san Gregorio. “A xente que estaba mal do estómago -recorda Sara- viña aquí a Suevos o propio día do santo a unha romaría que se celebrou durante moitos anos. Viña moita xente de outros lugares e ata había rosquilleiras, e tamén se ten feito baile no adro. Había unha misa á unha e despois sacábase o santo en procesión, que eso aínda se segue facendo. E por certo, o san Gregorio de Suevos antes tiña un paxaro nunha orella, se non recordo mal era unha pomba, que agora restaurouse e non llo puxeron... o paxarillo agora voou (risas)”, conclúe Sara.
Gely, filla de Antonio e Sara, contounos unha divertida anécdota sobre a devoción que sempre houbo na súa casa polo san Gregorio. “Mamá pariu a meu irmán polo san Gregorio. Pola mañán o médico díxolle que ía dar a luz e ela díxolle que non podía ser, que era festa e tiña tres nenas pequenas e que non podía parir ese día... e tivo que voltar para o hospital, que o rapaz non podía esperar... mulleres fortes as de antes. E a meu irmán non lle puxeron Gregorio de nome... salvouse... puxéronlle Julio”.
O san Gregorio quedou sen romaría hai xa bastantes anos, si, pero a veciñanza de Suevos nunca o esqueceu e continúa honrándoo cada 12 de marzo.
 |
| Procesión do san Gregorio de Suevos, 12 de marzo do 2025 |
 |
| Procesión do San Gregorio de Suevos, 12 de marzo de 2025 |
O 12 de marzo
hei de ir a Suevos
a pedirlle ao San Gregorio
os seus favores dixestivos.
Hei de ir a Suevos
a Suevos hei de ir
e prenderei unha candea
antes de en procesión saír.
Fun a Suevos
a Suevos fun.
O San Gregorio curoume
e xa non teño mal ningún.
(Xabier Maceiras, 2025)
 |
| Procesión do san Gregorio de Suevos, 12 de marzo de 2025 |
FONTES:
https://funjdiaz.net
Ningún comentario:
Publicar un comentario