O ENTROIDO EN LOUREDA

-Ou tío Farruco...e logo, ¿vostede non se disfraza?

-¡Ca!...con 92 anos, dime meu neto, ¿que careta hei poñer?

-E logo, ¿nunca se disfrazou polo Entroido?

-Home, si, pero cando tiña os teus anos. Aqueles si que eran Entroidos, e non os de hoxe.

-¿E que facían daquela?

-Pois mira: íamos por toda a parroquia repartindo o meco, a base de coplas nas que non se salvaba nin o mellor veciño. Un que facía de cura ía responsando e tocando o corno (un corno de boi). Tiña que ser un home de pouca escola e moita intelixencia.

-¿E quen estaba con vostede no grupo?

-No grupo estaban os choqueiros borralleiros, que lles tiraban borralla aos que se rían deles. Pero choqueiro era calquera. O mérito era facer de mascarilla. Os escollidos tiñan que ser os máis altos e garridos, e por suposto, os que mellor bailasen o suelto. Lembro que con 18 anos a min tocoume de parexa dunha rapaciña de Balai, alta, morena, moi chalupeira ela.

-Entón, ¿foi daquela que puxo o disfraz?

-Si...bueno, non. As mascarillas íamos a cara descuberta, e co traxe de festa; un pouco máis adornado do normal. Eu na monteira levaba un arado e unha grade.

-¿Bordados con fío?

-Non, non. De madeira, así pequeniños. O resto do traxe era o típico do país, feito de estopa, co seu chalequiño branco e ca chambra de liño. Tamén levábamos unha banda vermella que nos cruzaba o peito. As mozas vestían un refaixo de baieta colorada, con moito vuelo, e de cintura para arriba ían moi apretadiñas. Daba gusto mirar para elas. Na cabeza levaban un sombreiro adornado cas flores de papel e cintas de colores.

-Parece ser que era moi bonito.

-¿Bonito dis? Era "precioso" ver aos cans e aos carneiros cun xugo arando polas leiras dos veciños, sen permiso. Ou os burros con pantalóns, facendo as súas necesidades!



(Todos estos datos foron recollidos nos anos 90 por Víctor Iglesias García na parroquia de Loureda. Moitas grazas ás xentes de Ervedíns e Allán pola súa colaboración)