Cóntanse cos dedos dunha man a xente do mundo do fútbol da nosa bisbarra que, a parte de ser querida polos seareiros e compañeiros do seu equipo, tamén é admirada e respetada pola maioría dos rivais aos que se enfrontou ao longo da súa traxectoria deportiva. Iste é o caso do meu prezado amigo Jesús Borrazás Zas, un xogador ao que tod@s coñecemos polo apelativo de Suso.
Nado en Berna (Suiza) o 13 de setembro de 1974, o noso protagonista viría aos tres meses para Larín, para a casa da súa avoa materna Carmen, que o iría criando a él e a seus irmáns Fernando e Miguel mentres que os pais seguían na emigración. A idade de catro anos, Susiño empezaría as súas andanzas no chamado deporte rei como porteiro da man de Juan, o seu primeiro adestrador. Aqueles eran
tempos nos que o Real Madrid, con tres títulos consecutivos, dominaba o
campionato español; o Nottingham Forest rachaba coa hexemonia do Liverpool en Inglaterra; e en Italia o modesto Vicenza estivera a piques de facer o propio coa Juventus, un Vicenza que finalmente quedaría subcampión do Calcio na tempada 1977/78 e o seu dianteiro Paolo Rossi máximo goleador da competición.
Van transcorrendo os anos e, xunto a seus irmáns, Suso vai pasando polos infantís e xuvenís do C.D. Larín, donde teñen como adestrador a un veciño da parroquia: Pepe Velo quen, despois da súa boa labor en San Roque, ingresaría no Calasanz, un dos equipos punteiros en traballo de canteira na cidade da Coruña. Tres anos máis tarde, Velo ficharía no Fabril, o filial do Deportivo, donde permanecería seis tempadas como segundo adestrador.
 |
| Suso en Vicenza cunha camiseta do seu querido C.D. Larín |
Suso Borrazás non tardaría en ocupar a meta do primeiro equipo, empezando a facer actuacións espectaculares dando a sensación, en moitos partidos, que levaba alas en lugar de brazos, actuacións que alternaba con paradas imposibles que, polo xeito de sacar o esférico da súa portería, ás veces parecía que tiña tentáculos no seu corpo. Metade Dassaev, aquel porteiro soviético de reflexos felinos que xogara no Sevilla nos 90, metade Jean Marie Pfaff, o sensacional arqueiro belga que eliminara a España do Mundial de 1986, Suso defendería a portería do seu querido Club Deportivo Larín durante a frioleira de 26 tempadas, sendo o futbolista que máis tempo estivo en activo na historia do cadro da camiseta branca e azul.
A pesar de recibir grandes ofertas de equipos como o Español de División de Honra xuvenil, o Malpica, o Laracha, o Atlético Arteixo ou o Cerceda de Terceira División, ao longo da súa carreira deportiva sempre sería fiel ao club dos seus amores xogando nel dende a campaña 1987/88 ata a 2013/14, que foi cando decidiu retirarse dos terreos de xogo aos 39 anos. Auténtico cabaleiro, persoa correcta, humilde e discreta coma poucas, sempre con boas palabras,
exemplo de educación, xenerosidade e comportamento deportivo, evitando calquera conflicto que xurdira ao seu arredor, dada a súa bondade e o seu xeito de enfocar a vida, durante o seu periplo coma xogador, moitos dos que compartiron con él enfrontamentos deportivos acabaron sendo os seus amigos, feito que só está ao alcance das grandes persoas coma Suso que, sen dúbida algunha debe ser un espello para as xeracións futuras.
 |
| Suso con Giulio Ebagua, o dianteiro nixeriano do Vicenza |
Unha
vez retirado e convertido nun símbolo e nun mito do C.D. Larín e do
fútbol modesto en xeral, o que xa era o ídolo deportivo da parroquia
continuaría ligado a este deporte desde a parte técnica, algo que xa principiara a facer cando estaba en activo coma xogador xa que fora adestrador dos infantís, cadetes e xuvenís da entidade de San Roque ademais de ser tamén o técnico do Larín B nas tempadas 2010/11 e 2011/12.
Suso seguiría formándose como adestrador e sacaría o curso de nivel 2 que lle permite adestrar a equipos de Preferente, un nivel que lle daría a oportunidade de traballar en Europa, grazas a un
convenio da federación española de fútbol coas federacións inglesa, alemana, francesa, italiana e holandesa, a 45 adestradores españois titulados co nivel 2 no 2017, entre eles dous galegos: a un técnico de Pontevedra que
está en Holanda e ao ex porteiro do Larín, que leva en Vicenza (norte de Italia) desde o 10 de abril.
Fundado en 1902 o Vicenza é aquel equipo do que falábamos ao principio desta crónica, aquel equipo que, comandado polo goleador Paolo Rossi, fora subcampión do campionato italiano na tempada 1977/78.
Uns anos despois, en 1982, o lendario Roberto Baggio principiaba a súa
carreira no cadro no que actualmente traballa Suso, xogando alí ata
1985, que foi cando fichou na Fiorentina. O Vicenza viviría a súa época dourada nos anos 90, anos nos que conseguiu o seu primeiro e único título oficial: a Copa de Italia de 1997, que gañou vencendo na final ao Nápoles. En 1998 tamén chegaría ás semifinais da desaparecida Recopa, torneo no que tras eliminar sucesivamente ao Legia de Varsovia, Shakhtar Donetsk e ao Roda holandés, caería ante o Chelsea, o futuro campión da competición.
Mais hoxe os tempos son ben distintos. Son tempos de vacas fracas para o Vicenza, que actualmente loita na Segunda División italiana por non descender de categoría. Suso traballa alí como un adestrador máis no ornanigrama que, desde o mes de abril, dirixe Vincenzo Torrente, terceiro técnico do club nesta tempada despois de Franco Leda e de Pierpaolo Bisoli. O de Larín tamén realiza labores específicas como adestrador dos porteiros da primeira plantilla e cos metas das categorías under 14, under 17 e do equipo filial. Agardemos que grazas ao traballo do noso protagonista o Vicenza consiga o obxectivo de salvar a categoría.
 |
| Suso, terceiro pola esquerda, co plantel do Vicenza |
Ningún comentario:
Publicar un comentario