Un
día, haberá dezaoito ou dezanove anos, coñecín a súa nai Lola,
un dos cans que naquela hora tiña a miña familia de Oseiro na súa
casa. Lola era un golden retriever especial. Era, como a inmensa
maioría dos golden, un cacho de pan de temperamento admirable e de
conduta inmellorable. Non me digades o porqué, mais o caso é que
aquela cadela fixo, dende o primeiro momento, moi boas migas comigo e
souben que algún día tería un dos seus cachorros na miña casa.
E
así foi. Andando no tempo, Lola sería nai dunha camada prexudicada
polo líquido amniótico dun canciño que tiña morto no seu ventre,
canciño que obstaculizaba a saída do resto da camada. Tras aquel
parto complicado, os cachorros sairían adiante con certas
dificultades.
Non
lembro se eran cinco ou seis, mais un daqueles canciños era para
min.
-Escolle
o que máis che guste, dixérame
miña curmá Manela. E
eu escollín a un dos machos.
Durante
as semanas posteriores, fun testemuña da boa vida que levaba en
Oseiro a miña futura mascota e, tamén,
dos seus xogos
co resto da camada. Era un
pracer vivir o día a día da adopción!
Pasados
tres meses, o 26 de setembro do 2004, decidimos que era o momento
axeitado de traelo ao seu novo domicilio do Rañal. Aquel día era
San Cosme e, con ese nome, a miña parella e eu decidimos bautizar o
noso canciño. As primeiras horas, os primeiros días de Cosme con
nós foron inesquecibles. Foron de verdadeiro sufrimento. Algo non ía
ben! O canciño estaba moi triste, algo ata certo punto normal porque
viña de separarse de súa nai e de seus irmáns. Tampouco xogaba e,
por riba, batía con todo o
que tiña por diante!
Non
tardamos en ir a unha das clínicas veterinarias que había en
Arteixo, onde nos dixeron que era moi probable que Cosme era un can
cego. Ante aquela rotunda afirmación, que a dicir verdade xa
sospeitábamos, dedidimos que era necesario ter unha segunda opinión
e visitamos a Luís González, o veterinario da Clínica Xarope da
Laracha.
-Machiño,
creo que tes un can cego!
 |
| Cosme |
Tras
aquel par de consultas veterinarias que confirmaron que Cosme era un
can invidente, estaba moi, moi claro que había que facer todo o
posible para mellorar a vida do novo membro da familia e na casa
pensamos que unha boa solución sería traerlle unha compañeira.
Optamos pola adopción e, aos poucos días despraceime ata as
instalacións que a protectora de animais Apadan ten en Sueiro
(Culleredo), non moi lonxe da N-550 ao seu paso por Altamira (Carral)
para adoptar unha cadela para que lle fixera compaña a Cosme.
Lembro
que, ao longo do percorrido que realicei no coche dende Arteixo ata
Sueiro, fun pensando todo o camiño que a elexida había der ser a
primeira cadela que me amosara un pouco de cariño.
Ao
entrar nas instalacións daba a impresión que as ducias de cans que
había ladraban “escólleme a min, escólleme a min”… pobres…
mais só podía levar a un deles! E alí estaba ela, nun dos
múltiples apartados da protectora. Ao verme púxose toda contenta e
movía o rabo como se me coñecera de toda a vida. Creo que o noso
foi amor a primeira vista! En Apadan chamábanlle Juli, nome que
pouco nos gustaba. Era un cruce de pastor belga e alemán e non debía
chegar ao ano de idade. Eu acariñeina, ela lambeume e tres días
despois, logo de arranxar os trámites da adopción, fun a buscala no
meu vello Seat Ibiza.
-Vaste
chamar Hilda, díxenlle!
O
seu nome viñera dado porque uns días antes da adopción na casa
víramos “Gilda”, a longametraxe norteamerica que dirixira en
1946 Charles Vidor que contara con Rita Hayworth e Glenn Ford como
actores principais. E así, con ese nome cinematográfico, Hilda
entrou a formar parte das nosas vidas e dos nosos corazóns nun día
do verán do 2004, que foi cando pisou por primeira vez o seu novo
domicilio.
O
seu carácter bo e dócil facía dela a compañeira ideal. Era todo
atencións cara os seus seres queridos e, por riba, atendía e xogaba
con Cosme, un can ao que lle cambiaría a vida de xeito radical
grazas aos cuidados da súa nova compañeira, unha compañeira que
facía de guía ao invidente.
As
habilidades de Hilda coa pelota eran extraordinarias, un don especial
que nos fixo pensar moitas veces que se cadra polas súas veas corría
sangue circense. Non o sei, mais o caso é que, cando xogaba con ela
no campo, era todo un espectáculo vela. Regateala era misión
imposible e, parando balóns coa boca, facía mellores actuacións
que algúns porteiros dos equipos de fútbol da bisbarra. Cosme,
mentres que Hilda e eu xogabamos coa pelota, arrolábase feliz na
herba e ladraba dun xeito co que parecía animar á súa compañeira!
 |
| Hilda |
No
2005, cando Cosme e Hilda xa levaban un ano na casa, nacía David, o
noso fillo maior. Ver como a cadela se desvivía polo cativo era algo
incrible, tan fabuloso coma cando naceu en 2007 Brais, o pequeno da
casa. Para ela os dous nenos eran os cachorriños que nunca tivo.
Mimábaos, lambíaos, protexíaos ata de un insignificante insecto,
xogaba con eles e con Cosme… mais un momentiño, sempre coa ollada
posta na protección e seguridade da casa.
Os
anos foron pasando. Os nenos medraban e Hilda e Cosme, lei de vida,
irían entrando en idades nas que as enerxías xa non eran as mesmas
que cando entraran a formar parte das nosas vidas. Hai quen afirma
que cada ano dun can equivale a sete dunha persoa (15x7 son 105).
Descoñezo a certeza de tal afirmación, mais o certo é que nos
últimos tempos a luz de Hilda e de Cosme iríanse apagando pouco a
pouco… Hilda primeiro quedou xorda e, nos últimos días da súa
vida, xa case non levantaba as patas traseiras. A súa luz, como xa
vos contara por aqueles días, apagaríase definitivamente en outubro
do 2018, quedando atrás catorce anos de alegrías, de risas, de
xogos, de paseos...
Onte,
seis meses despois da perda de Hilda, tamén nos deixou o noso
querido canciño. Ata sempre, compañeiro! Ata sempre, Cosme!
Ningún comentario:
Publicar un comentario