A CASA DE MANOLITO DE ALLÁN

     Hoxe pola mañán pasei pola Baiuca e vin que estaban tirando a casa de Manolito de Allán, un dos derradeiros vestixios da zona vella de Arteixo e testemuña da evolución da vila desde hai máis de cen anos...que peniña!...vaise un anaco da nosa historia! Vaisenos a Baiuca de toda a vida! Por riba, outro dos edificios emblemáticos do lugar, o concello antigo, tamén ten os días contados.

     A casa que hoxe derrubaron fora propiedade de Toribio Salvadores Puente, alcalde de Arteixo entre 1911 e 1914. A mediados dos anos cuarenta, Manolito e a súa muller Carmen, que ata daquela vivían en Loureda co seu fillo Tonio (nado en 1942), cómpranlle o edificio aos herdeiros de Toribio, que falecera en 1927, edificio donde abrirían  tenda e que se convertiría na nova residencia do matrimonio. Alí nacería Carmiña, a súa segunda filla. Posteriormente, compraríanlle á familia Canel de la Riega (seica eran médicos) a casa de pedra situada un pouco máis adiante da tenda, lugar que sería o novo domicilio da familia e donde, según me contou o fillo de Manolito, Antonio Pombo, se instalou a primeira centralita de teléfono de Arteixo, que era atendida pola súa nai Carme quen, ao parecer, ás veces quedaba durmida cos auriculares postos.

                                 A casa de Manolito nos anos 90 (Julio Mancebo)

     A zona vella de Arteixo estase a converter, pois, nun lugar que xa só existe na lembranza duns poucos. Se houbo alguén que describiu á perfección esa parte da vila da que estamos a falar, ese foi Julio Mancebo, que no seu blogue "A miña Baiuca" falaba con todo luxo de detalles das lembranzas da súa infancia e de lugares e casas da Baiuca xa desaparecidas, lembranzas que xa só habitan nos recunchos máis profundos da memoria colectiva dos veciños e das veciñas de Arteixo de máis de sesenta abriles.

Nun dos relatos de "A miña Baiuca", Mancebo escribía en xullo do 2007 da casa de Manolito, relato que despois de que o autor me dera o seu consentimento comparto con vós:

"A casa de Manolito"

     Era unha tenda pintoresca, onde había un pouco de todo, dende puntas a caramelos, dende libretas de plumas a follas de afeitar. Ademais era o único sitio de Arteixo onde che cortaban cristais a medida. Desto encargábase Manolito e anos máis tarde Toniño.

     Manolito madrugaba e traballaba moito e ás veces quedaba durmido na silla. Carmen case sempre andaba protestando, non deixaba que ningún dos da casa parase un momento. Para ela a vida era traballar e traballar. Á Amelia, coma boa tendeira, gostáballe moito a leria, sobre todo os mozos e mozas do seu tempo. Ás veces tiñas que esperar ata que rematara de falar.

     Toniño era do meu tempo e bastante amigo. Xogaba pouco porque sempre tiña labores que facer. Cando non estaban os pais, Amelia era máis tolerante e deixáballe xogar con nós. Tonio fixo a canda min o ingreso no Instituto Masculino da Coruña (daquela só había dous institutos en toda A Coruña). Era un neno forte que nunca tiña frío e de carácter pacífico e bonachón. Prefería perder do seu dereito antes de pelexar con ninguén. Pero ¡ollo!, non por medo, porque era él así.

     Ás dúas e vinte, máis ou menos, chegaba "A Superiora" e paraba alí. Baixaban os que viñan da capital e Pepe, o cobrador, empezaba a preguntar:
- Este paxe ¿de quen é?
- Meu
- Estes xerros. ¡Aí van!

     Era a liturxia de cada mediodía. Arrincaba "A Superiora" e na radio de Manolito soaba a sintonía do parte. Oíase ó locutor:
- Son las dos y media de la tarde. Diario hablado de Radio Nacional.

     Ás noticias prestabámoslles pouca atención, agardabámolo seu remate para escoitar o capítulo do serial "Dos hombres buenos". Poucas veces conseguiamos escoitalo enteiro porque Amelia, Manolo de Pardo, Antonio de Orxeira...falaban das súas cousas e non deixaban oir. Recordo aquela hora coma algo rutinario, igual tódolos días, mentres fóra o sol caía a plomo.

 
Manolito de Allán, Pepe Sacristán (o que fora conserxe do Ponte dos Brozos) e Pepe de Penedo