ATA SEMPRE, HILDA!

O noso foi amor a primeira vista. Un sábado pola mañá, hai agora catorce anos, despraceime ata as instalacións que a protectora de animais Apadan ten en Sueiro (Culleredo), non moi lonxe da N-550 ao seu paso por Tabeaio (Carral). Fun ata alí porque quería adoptar unha cadela para que lle fixera compaña a Cosme, un cachorro de golden retriever que había unhas semanas que se convertera nun membro máis da familia sen nós saber que era cego de nacemento.

Tras un par de consultas veterinarias que confirmaron que Cosme era un can invidente, na casa decidimos que lle había que buscar unha compañeira e optamos pola adopción. Así que, aquel sábado pola mañá, alí me presentei, na protectora Apadan con esa finalidade.

Lembro que, ao longo do percorrido que realicei no coche dende Arteixo ata Sueiro, fun pensando todo o camiño que a elexida había der ser a primeira cadela que me amosara un pouco de cariño. 

Ao entrar nas instalacións daba a impresión que as ducias de cans que había ladraban “escólleme a min, escólleme a min”… pobres… mais só podía levar a un deles! E alí estaba ela, nun dos múltiples apartados da protectora. Ao verme púxose toda contenta e movía o rabo como se me coñecera de toda a vida. En Apadan chamábanlle Juli, nome que pouco me gustaba. Era un cruce de pastor belga e alemán e non debía chegar ao ano de idade. Eu acariñeina, ela lambeume e tres días despois, logo de arranxar os trámites da adopción, fun a buscala no meu vello Seat Ibiza.

-Vaste chamar Hilda, díxenlle!

Hilda

O seu nome viñera dado porque uns días antes da adopción na casa víramos “Gilda”, a longametraxe norteamerica que dirixira en 1946 Charles Vidor que contara con Rita Hayworth e Glenn Ford como actores principais. E así, con ese nome cinematográfico, Hilda entrou a formar parte das nosas vidas e dos nosos corazóns nun día da primavera do 2004, que foi cando pisou por primeira vez o seu novo domicilio.

O seu carácter bo e dócil facía dela a compañeira ideal. Era todo atencións cara os seus seres queridos e, por riba, atendía e xogaba con Cosme, un can ao que lle cambiaría a vida de xeito radical grazas aos cuidados da súa nova compañeira, unha compañeira que facía de guía ao invidente.

As habilidades de Hilda coa pelota eran extraordinarias, un don especial que nos fixo pensar moitas veces que se cadra polas súas veas corría sangue circense. Non o sei, mais o caso é que, cando xogaba con ela no campo, era todo un espectáculo vela. Regateala era misión imposible e, parando balóns coa boca, facía mellores actuacións que algúns porteiros dos equipos de fútbol da bisbarra.

No 2005, cando Hilda xa levaba un ano con nós, nacía David, o noso fillo maior. Ver como a cadela se desvivía polo cativo era algo incrible, tan fabuloso coma cando naceu en 2007 Brais, o pequeno da casa. Para ela os dous nenos eran os cachorriños que nunca tivo. Mimábaos, lambíaos, protexíaos ata de un insignificante insecto, xogaba con eles e con Cosme… mais un momentiño, sempre coa ollada posta na protección e seguridade do seu domicilio.

Os anos foron pasando. Os nenos medraban ao mesmo tempo que Hilda e Cosme, lei de vida, ían entrando en idades nas que as enerxías xa non eran as mesmas que cando entraran a formar parte das nosas vidas. Hai quen afirma que cada ano dun can equivale a sete dunha persoa (15x7 son 105). Descoñezo a certeza de tal afirmación, mais o certo é que nos últimos tempos a luz de Hilda foise apagando pouco a pouco… primeiro quedou xorda e, últimamente, xa case non levantaba as patas traseiras, luz que se apagou definitivamente hai unhas horas. Atrás quedaban catorce anos de alegrías, de risas, de xogos, de paseos, de atencións, de cariño... e só un día de tristura: o de onte, día no que nos deixou a nosa querida cadela. Ata sempre, compañeira! Ata sempre, Hilda!